page0091

91

Lecz niestety, trzeba jeść, ubrać się, więc twarda konieczność zmusza cię do rezygnacyi. Zgadzasz się wreszcie z tem upokorzeniem; w twojem sercu gaśnie płomień buntu. Powoli oporność się zmniejsza, charakter osłabia, a wola znika. Po kilku latach nie jesteś niczem innem, jak tylko istotą bierną, pokor-nein a pożytecznem narzędziem, wzorowym sługą, którego można nadużywać dowolnie, bo on już zrezygnował ze wszystkiego.

Człowiecze, nie przyjmuj takiego poniżenia! Nie pochylaj swojego czoła pod jarzmo konieczności. Ty jesteś jeszcze w posiadaniu środków do walki i do zdobycia innego, nowego bytu. Dlaczegóż nie miałbyś spróbować?

To uczucie poniżenia, które zbudziło się w twej duszy na początku, niechaj nie gaśnie. Podniecaj je, wzmacniaj codziennie i nie daj mu umrzeć. Jakto? — powiedz sobie — mamże cierpieć nieuznany i poniewierany? Mamże przyjmować pokornie zarzuty niesłuszne, pochylać me czoło przed tryumfującą miernotą i to dla tej pracy niewdzięcznej, która mnie zawstydza ?

Dosyć tych udręczeń i tego zwlekania! Pragnę zerwać z tem nienawistnem położeniem, pragnę być człowiekiem i znaleźć takie miejsce, do jakiego mam prawo na święcie.

Wówczas szlachetne oburzenie rozpali twą wolę. Stanie się ona uzbrojoną, mężną i gotową do walki. Ażeby zachować jej potęgę, jej moc wyzwalającą, ty podniecaj tylko to uczucie wstydu i upokorzenia, którego doznawałeś. Powoli przyjdą uczucia inne,

http://rcm.org.pl