page0235

232

tła świątyni. Przechowują tam portret fundatora naturalnej postaci, na płótnie malowany.

Umarł on już w późnej starości, bo doczekawszy siedmdziesiąt pięć lat wieku. Nie mając potomków, cały majątek oddał na cele dobroczynne. Poddanym włościanom darował wszystkie pożyczki, jakie im chętnie czynił w złej doli. Nie patrzył więc lud biedny na warownię Rabszty-na, Krzepic lub inną, jak na siedzibę ciemięży-ciela, ale zwracał tam pełne ufności oczy, jak ku mieszkaniu ojca, co nad niemi tkliwą rozciągał opiekę. To też gdy doszła nagle wiadomość, że umarł w Przemyślu, wylewano po nim rzewne łzy żalu. On zaś lękając się, aby, wielką okazałością światową nie otoczono jego pogrzebu, sam go testamentem urządził. Wskazał nawet jakiem suknem już w domu będącem, trumna ma być okryta, chcąc uniknąć przez to niepotrzebnych wydatków i zbytków. Prosił, żeby tylko służba, którą miał przy sobie w Przemyślu, ciało jego do Bielan odwiozła bez żadnych uroczystości, a czyniąc jałmużnę na każdym przystanku.

Pamiętając na słowo Boże: Człowieku, proch jesteś i w proch się obrócisz, prosił żeby go pochowano we drzwiach kościelnych, „aby to swawolne ciało w tak wielu występków i vanitatibus wy-