page0233

232

Koniecpolski Stanisław, hetman wielki koronny, mąż w wojennem rzemiośle znamienity, Tatarów, .Szwedów i Turków zwycięzca, wymowę miał przytrudną i zająka-jąeą się, ztąd o nim żołnierze zwykli byl’ mawiać:    Pan

Stanisław wprzód uderzy, niż wymówi.

Barańczuch Tatarzyn, którego był pan iego w Kzy-mit kardynałowi jednemu darował, kiedy go potem po kilku lat jeden ze znajomych przybywszy do Ezymu pytał, jako się ma? powiedział:    Nie dobrze; człowdek

trawę je jak baran: dając znać przezto, że mu się sałata włoska niepodobała.

Korzeniowskałowczyna wołyńska, mawiała dc swych wnuków:    „Nieżyczę ja sobie widzieć WPanów świet

nych, ale świętych, to jest cnotliwych.

Taż sama, widząc panienkę pyszniącą się z swój piękności, rzekła jej: Mo~cia Panno! tw^rarz się za czasem zmieni, a cnota zawsze piękną pozostanie.

Niektórzy źli ludzie, rozumiejąc, iż wielką nagrodę otrzymają, gdy króla Stanisława Leszczyńskiego zgładzą ze świata, umówili się, iż ukryci za krzakiem, koło którego król miał przejeżdżać, zam.aru swojego dopną. Stanisław dowiedział się o fem, i chwdlą prędzej udał się na one miejsce, gdzie nań zabójcy zasadzić się mieli. Nadjechał właśnie gdy się zgromadzali, i natarł na nich z jednym tylko paziem. Niespodziewane zjawienie się króla zmieszało łotrów, do których on temi odezwał się