page0242

232

cy, bo te twory przejawiają potęgę nieskończoną, mądrość i dobroć Boga.

Wszelako te głosy pozbawione poznania i woli, są bezsilne u podwoi wiekuistych przybytków.

Czy między tym, który odbiera hołd, a tym, który go składa, nie potrzebna jest wspólność podobieństwa? czyż chwała może przechodzić od istoty nie znającej natury i doniosłości swoich aktów ? Skoro miłujemy chwałę, chcemy żeby zasługi nasze były poznane i podziwiane, zanim będą chwalone; nie mogą być należycie chwalone, jeśli nie są poznana i podziwiane. Co za znaczenie ma dla zdobywcy uśmiech żyznych okolic, które przebywa, blask pięknego dnia , zdobycze na nieprzyjaciołach zwyciężonych, jeżeli nie usłyszy z miliona piersi ludzkich, na cześć swoją okrzyku: niech żyje!

Sw. Tomasz słusznie powiedział: „Sława jest pochwałą, pochodzącą od poznającego urny* słu.^u (Clara cum laude notitia). Oto dlaczego Bóg, dbały o swoją chwałę, domaga się niewymuszonych i wolnych hołdów rozumnego stworzenia. Ponieważ człowiek, król — jest jakby rozumem świata niższego, Bóg chciał, żeby panowanie jego było złączone z wykonywaniem iunkcyj kapłańskich, tj. wielbienia Stwórcy. Człowiek poznaje Boga za stworzenia, podziwia, kocha, mówi, uwielbia, dzięki czyni, modli się za świat, ażeby Bóg w zamian za chwałę odbieraną otworzył dla świata niewyczerpane źródło swoich hojności. Człowiek jest ofiarnikiem, sacerdos, to

http://rcin.org.pl