page0244

— 243 —

Pan Bóg tem przezwiskiem mianować się raczył; podobno to musi być nielada coś, dlatego ją, każdy poczciwy człowiek na wielkiej pieczy mióć ma, aby słowa jego wedle rozkazania Pańskiego zawżdy były: jest, jest; nie-niasz, niemasz; a iżby się z nią nieuchylał, jako stara przypowieść jest, ani na lewo, ani na prawo. Albowiem to jawnie widzimy, niechaj kto będzie ozdobion najpiękniejszą urodą, najwymyślniejszemi kształty i ubiory, nie-*chaj też będzie ozdobiom i statecznością, i pomiarą, i powagą wspaniałą, ajeźli prawdy niobędzie, a będzie słówka dziwnie przegryzował, a ludzie to postrzegą, tedy się tylko na śmiech i wzgardę wystawi.

A niedarmo to oni zacni, a święci przodkowie nasi, ten potrzebny obyczaj między sobą zachowywali: iż czyń co chcesz, żartuj jako chcesz, przymawiaj jako chcesz, ale grzecznością i dworskością to pokrywając. Ale gdy kto się z nieprawdą na plac wytoczy, to już tam dalej od gęby żadnej apellacyi niemasz. Zapewne oba-czyli, iż to miało być coś szkodliwego w poczciwych ludzkich sprawach. Bo jakoż tak jest, iż choćby tam jaka insza poczciwemu człowiekowi na umyśle jego przy-wrzała przywara, tedy tym szlachetnym płaszczem, z sławnój prawdy urobionym, snadnie zawżdy może być pokryta, i snadnie ozdobiona. Dlatego prawda jest najdroższym klejnotem poczciwego człowieka.

O wielomowności.

Wielomowność zwykła się rodzić z trzech rzeczy: z próżnej chwały, z natkania brzucha i z przewrotnego zwyczaju. I tak jest zaiste; próżnochwałkowie wiele