page0248

246 PLATON.

wszystkich dialogów, a tc mają się do siebie, jak logicznie wyrobione części wielkiego organizmu; jak zaś organizm zawsze wyrasta z drobnego zarodka, tak wszystkie dialogi, jak w pączku nierozwiniętym, tkwiły zrazu w F e d ru s i e ^x). Według większćj zaś lub mniejszej jasności, z jaką myśli zasadnicze Fedrusa zostały później rozwinięte, podzielił Schleiermacher dialogi Platona na trzy wielkie klasy: pierwotne (elementarne), przygotowawcze (pośrednio dialektyczne) i konstrukcyjne, a każdą z nich znowu na główne, dodatkowe i okolicznościowe²). Ku większej przejrzystości zestawiam je w tablicy następującej:

I.    Dialogi elementarne:

a) główne: 1) Fedrus, 2) Protagoras, 3) Parmenides;

fi) dodatkowe: 4) Lizys, 5) Laches, 6j Charmides, 7) Eutyfron;

c) okoli c z n ości o w^r e: 8) Apologia, 9) Kryton, 10) Hip-piasz mniejszy (?)    11) Jon (?),    12) Hipparch (?),

13) Minos (?), 14) Alcybiades II (?).

II.    Dialogi pośrednio dialektyczne:

a)    główne: 15) Teetct, 16) Sofista, 17) Polityk, 18) P'e-don, 19) Fileb;

b)    dodatkowe: 20) Gorgiasz, 21) Menon, 22) Euty-dem, 23) Kraty 1, 24) Biesiada;

c)    okolicznościowe: 25) Teages (?), 26) Rywale (?), 27) Alcybiades I (?), 28) Mencxen (?), 29) Hippiasz większy (?), 30) Klitofont (?).

III.    Dialogi konstrukcyjne:

a)    główne: 31) Rzeczpospolita, 32) Timeusz, 33) Kry-cyasz;

b)    dodatkowe: 34) Prawa.

Położyliśmy znak pytania przy wszystkich okolicznościowych lub podrzędnych pisemkach, które Schleiermacher uważał za mnićj lub więcój wątpliwe. Różnią się zaś trzy klasy w ten spo-

') Tamże, p. 17 sq; p. 52 sq.

²) Pierwszą klasę nazywa Schleiermacher den elementarischen Theil der piąto' nischen Wćrke, drugą den indirecten, trzecią den comtructiven Theil. W każdćj z trzech klas odróżnia Hauptioerke i Nebenwerke, a oprócz tego przy pierwszój i dru-gićj umieścił jako Anhang pewną liczbę okolicznościowych lub też wątpliwych dziełek. Zob. Platons Werke I. 1. p. ^4—36.

http://rcin.org.pl