page0249

ROZDZIAŁ XIII.

Dusza ludzka jest z natury swej nieśmiertelną.

-xdłm §Vj, e<pYj, w Kepfję, et lx rcavxcov xu>v etpTjflEVU)V ta§£ Vjp.lv £t)flj3a’'v6l , TO) fl£V &EUO xal a{fcxvaxu) xat vot]xu) xal }j.ovoec8ec xal fltSta-Xóxu> xat ael tóę atix<uę xata x’aoxa Ej^oytt lautiu ^-ó|AOtdxaxov Etvai    » '^t4^ł av$pu>ictvcj> xal

Ovr]X(p xai dvo-r)xu> xat jroXoEt8sI xat 8'.aXoxio xat jay]8śjtoxs xaxa x’aoxa E)(ovxi laux«) ójjiotd-xaxov a5 Etvat aa»p.a.

Plato. Phaedo, c. 28.

Właściwie mówiąc, rozdział ten niepotrzebny, bo czytelnik dawno już, na podstawie tego, co się mówiło w IX., XI. i XII. rozdziale, doszedł do tego wniosku; jeżeli jednak mimo to, do tej samej wracamy rzeczy, to tylko dlatego, by ją lepiej i wszechstronniej wyjaśnić.

Cóż to jest nieśmiertelność? Jest to negacya śmierci. Śmierć znów jest utratą życia, która w dwojaki sposób nastąpić może: albo wskutek tego, że istota jakaś sama w sobie zawiera źródło śmierci będąc złożoną z części, które się rozpaść mogą, albo dlatego, że jakaś inna siła zniszczyć ją może. Szkoła pierwszy rodzaj śmierci nazywa: corruptio, rozkład, zepsucie, i ten rodzaj stosuje się do człowieka, jako istoty

http://rcin.org.pl