page0271

268

dnim krańcu niebios czerwone blaski drogę po-hańców znaczyły; sam zamek zdawał się spokojny i uroczysty, jak rycerz, co śmiałą pierś do boju stawia; za muraini czasem jaki głos dał się słyszeć, lub kilku jezdnych przebiegło. Powietrze zdawało się ciężkie jak przed burzą, a ludzie trwożni nieszczęść przeczuciem.

W tein iu drodze do bramy wiodącej zaturko-tały ciężkie kolasy. To pan. wojewodzina z Potockich Kazanowska jodzie z kobiecym dworem swoim, do zamku na schronienie. Zaskrzyp-ał i spuścił się most zwodzony, a gdy przystanęły kolasy na zamkowem podwórzu, dał się słyszeć niespokojny, jakby przeczuwający nieszczęście głos wojewodziny:

—    Podajcie mi dziecię moje, moją Marysię.

Lecz dziecięcia nigdzie nie było. Kobiety, których pieczy było powierzone, odbiegły je, własne n zajęte niebezDieczeństwem i jedna na drugą się spuszczając, a wojewodzinie ktoś fałszywie doniósł, że jej jedynaczka w następnej jedzie kolasie. Powstał tedy wielki płacz i zamieszanie, kobiety tłomaczyły się, do nóg padały stroskanej matce, której tymczasem następujący środek o-calenia córki na myśl przyszedł.

—    Panowie bracia, zawołała z mocą, tłumiąc