page0834

826

Sakramentarze — Sakramencki

Sakrametltarze, tak nazywano nieuznających prawdziwej obecności Jezusa Chrystusa w Sakramencie Ciała i Krwi Pańskiej czyli Eucharystyi, jako to: Kalwinów, Zwinglianów; nakoniec wszystkich zbijających naukę Kościoła o sakramentach, których właściwiej wypadałoby nazywać Anty-Sakramenta-rzami.

Sakramentki. Mechtylda od Najświętszego Sakramentu, urodzona r. 1614 w Saint-Die w Lotaryngii, a w r. 1631 przyjęta do zakonu Annuncyjatek, pod imieniem siostry od ś. Jana Chrzciciela, w /oku 1634 została przełożoną klasztoru w Brugeres, lecz w następnym roku, z powodu rozpoczętej wojny, zmuszoną była wspólnie z zakonnemi siostrami uciekać i trzy lata tułać się po święcie, a w końcu osiąść w rodzinnem mieście, to jest w Saint-Die. Wkrótce jednakże została z towarzyszkami swemi przyjętą do klasztoru panien benedyktynek w Rambemiliers, gdzie w r. 1640 uczyniła professyję, przybierając imię Mechtyldy od N. Sakramentu. Następnie powtórne wojenne zamieszki, przymusiły ją uchodzić do Saint-Michel, gdzie wraz z siostrami w najdotkliwszej żyła nędzy. Następnego roku znalazła przyjęcie w opactwie Montmartre. W r. 1651 rozruchy wojenne zniewoliły ją udać się z czterma miodem i zakonnicami do Paryża, gdzie następnego roku margrabina z Beauves poradziła jej, aby zaprowadziła nieustanną adoracyję Najświętszego Sakramentu. Po wielu prośbach pozwolono Mechtyldzie dnia 9 Marca 1653 r. przez biskupa z Metz powiększyć klasztor i w nim utrzymywać Najświętszy Sakrament. Jakkolwiek było wówczas tylko pięć zakonnic w tym klasztorze, jednak co godzinę we dnie i w nocy pięć razy w dzwon uderzano, poczem zmieniały się zakonnice w klęczeniu godzinnem, a wszystkie inne które dzwonek słyszą, obowiązane są mówić: „Niech będzie pochwalony Przenajświętszy Sakrament, teraz i na wieki.” Ten sam wiersz był wyryty i na wyobrażeniu monstrancyi, którą każda z tych zakonnic miała na piersiach, z wyzłacanej miedzianej blaszki. Co Czwartek Przenajświętszy Sakrament był wystawiany przez cały dzień i wszystkie zakonnice przyjmowały świętą Kommunijc. Liczba sióstr tego zgromadzenia powiększyła się wkrótce przez przyjmowanie nowicyjuszek; w roku więc 1664 zbudowano im drugi klasztor w Tuli; trzeci, w którym założycielka umarła, założono w Nancy r. 1658, następnie zaś w wielu innych miejscach. Ustawy dla tego zgromadzenia napisała Mechtylda, które kardynał Vendome aprobował, a następnie papieże Innocenty XI r. 1676, a Klemens XI r. 1705 takowe potwierdzili. Zakonnice te ubierają się jak inne benedyktynki, czarno, noszą białe okrycie piersi, a na habicie mają monstrancyje z wyzłacanej miedzianej blaszki. W czasie ceremonij używają czarnej togi z takiemże wyobrażeniem. Benedyktynki nieustającej adoracyi Najświętszego Sakramentu, pospolicie zwane są 8akramentkami\ regułę ś. Benedykta zachowują bardzo ściśle. Zgromadzenie to do Polski zostało wprowadzone przez Maryję Kazimirę, żonę króla Jana III Sobieskiego, która założyła dła nich kościół i klasztor w Warszawie. Drugi klasztor miały we Lwowie, założony przez hrabinę Potocką. Przy kościele pp. Sakramentek w Warszawie, istnieje Arcybractwo Nieustającej adoracyi Przenajświętszego Sakramentu i instytucji jalmużniczej dla wstydzących się żebrać, zaprowadzone r. 1688, zatwierdzone przez Klemensa XII papieża d. 6 Stycznia 1737 r. Nową ustawę bractwa zatwierdziła rada administracyjna królestwa dnia 10 Stycznia 1844, a poprzednio uznał ją biskup administrator archidyjecezyi warszawskiej, d. 14 Listopada 1843 r. Członków liczyło arcybractwo w r. 1865, wraz z protektorami i protektorkami osób 830. Instytueyja jałmużnieza przy bractwie utrzymywała na pensji niezamożne pa-