459
Rncłl, Rucho, tak nazywano u nas za Zygmunia III ogon dtugi od sukni niewieściej, który zwykle panna służebna lub dworzanin unosili dia ochrony od błota i śmieci. A. Muchlinski pisze, że w języku nowo-greckńn ruchon, rucho, znaczy sukno i suknię, a w mnogiej, ruchomości, manatki, rupiecie rozmaite. K. Wl. W.
Racba, był to rodzaj kosztów sądowych, który w Niemczech i innych krajach europejskich zwano fredum. Tego wyrazu używano tylko na Mazowszu, przed jego wcieleniem do Korony, po zgonie ostatniego księcia z rodu Piastów r. 1526 Rucha płaciła się tylko w sprawach o rany i zabicie i to wtedy jedynie, gdy strony zawarły dobrowolny układ o nawiązkę lub gloicszczy-znę (oh.). . K WJ. W.
RUCha.CZ, (Crossarchus Fr. Cuv). Rodzaj ssących drapieżnych z rodziny wiwer, obejmujący dwa gatunki żyjące w Afryce i Indjach wschodnich.
Ruchawka, tak nazywano w dawnej Polsce, pospolite ruszenie, i żołnierzy pospolitego ruszenia. Wyraz ten zastosowano później, do oddziałów partyzantów. K. Wl. W.
RachO Wieczyste, Ob. Wieczyste rucho.
Ruchoma gwardya. W krajach gdzie istnieje gwardya narodowa, czyli pułki złożone z obywateli miejskich i wiejskich, a której obowiązkiem jest utrzymywać porządek wewnętrzny kraju, i stać na straży uszanowania praw i wia-dzy; z pułków takich na ochotnika lub też wybierani młodszego wieku i silniejsi, składają bataljony, tak zwanej gwardyi ruchomej, która pełni obowiązki linijowego żołnierza. Pułki tej gwardyi wymustrowane należycie stanowią załogi wr fortecach, i walczą wr czasie boju. K. Wl W.
Ruchome kolumny, W strategii, nazwa mniejszych oddziałów wojsk regularnych, które są rozsyłane na zwiady i dla niepokojenia nieprzyjaciela, zastępujące często partyzantów. K. WL W.
Ruchomości. Własność czyli mienie każdego, tak w ogólnem jak praur-nem znaczeniu, obejmuje rzeczy istotne, jako też i prawa (res corporales et incorporales). Pierwsze, język i prawa krajowe rozróżniają na ruchome i nieruchome (res mobiles et immohiles). Rzeczy ruchome zowią się jednym wyrazem ruchomościami-, nieruchome zaś, noszą nazwę nieruchomości, majętności, włości, dóbr, domów. Wyrazami majątek, mienie, oznaczamy obydwa rodzaje rzeczy, jako i prawa, czyli cały ogół rzeczy własności czyjej uważanych. Podług tych pojęć i podziału własności, prawo odpowiednio zastosowało swoje przepisy. K. Wl. IF.
Rfickert (Fryderyk), jeden ze znakomitych lirycznych poetów niemieckich nowszych czasów', urodził się r. 1789 w Schweinfurt, kształcił się początkowo z tamtejszem gimnazyjum, następnie uczęszczał do uniwersytetu w Jenie, gdzie się poświęcał badaniom wr dziedzinie filologii i zajęciom belletrystycznym, a w r. 1811 wystąpił tamże na katedrze jako docent. Wkrótce opuścił Jenę; zwiedziwszy kilka miast udał się do Sztuttgardu, gdzie od r. 1815—17 przyjął udział w redakcyi czasopisma Morgenblaft. W r. 1818 przebywał w Rzymie; tu zwrócił swą uwagę na włoskie pieśni ludowe i zajmował się niemi z wielkiem upodobaniem. Za powrotem do Niemiec osiadł wr Kohurgu, gdzie zawarł związek małżeński; w tem mieście gorliwie zgłębiał języki wschodnie. W r. 1826 mianowany professorem języków wschodnich w uniwersytecie w Erlangen a wr r. 1840 został powołany jako tajny radzca regencyjny i professor do fier-lina. W r. 1849 Ruckert porzucił posadę professora i osiadł w swej posiadłości pod Koburgiem; umarł tamże w Lutym r. 1866 Zawód piśmienniczy roz-