page0854

846

Sonie — Sonie utj ne

Działając w chęci podniesienia wojny o Kubę, przekroczył dane mu od rządu instrukcyje, skutkiem czego został odwołany. Rząd francuzki odmówił mu pasportu na przejazd do Ostendy, gdzie miały się odbyć konferencyje delegowanych amerykańskich. W r. 1855 Soule podał się do uwolnienia. Podczas wojny domowej Stanów Zjednoczonych, gorliwym był obrońcą sprawy Południa. W r. 1862 w Styczniu jeździł do Europy wraz z p. Hunter i Slidel, dla popierania drogą dyplomatyczną sprawy Konfederacyi. Tegoż roku ujęty od generała Butler, wysłany został do Stanów' północnych.

SOUliĆ (Melchior Fryderyk), powieściopisarz i dramaturg francuzki, urodzony w r. 1800 w Foix w Arriege, był jakiś czas adwokatem, urzędnikiem celnym i bibliotekarzem biblijoteki arsenału. Jako pisarz dramatyczny wystąpił w r. 1820 z tragedyją Romeo i Julija, napisaną w formie klassyczuej; później w dramacie Christine a Fontainebleau i wielu innych chętnie na scenie widzianych, zwrócił się do romantyzmu. Dwie jego dramy: Clotilde i Closerie de genćts, przeszło po sto razy były powtarzane. Powieści Soulie⁷go pospiesznie pisane, różnej są wartości. Z romansów osnowy historycznej zasługują na uwagę: Le mcomte de Beziers; Le comte de Toulouse; Le comte de Foix. Najlepiej udawały mu się zarysy z życia społecznego, jak: (Jn ete a Meudon; Proeince et Paris; Le maitre d'tcole; Si jeunesse sarait, si rieillesse pouvait₇ Memoire du diable, którą sam przerobił dla teatru, pod tyt.: Pamiętniki szatana (znane i na scenie Warszawskiej). Ostatnie jego powieści są: Sathaniel i Con-fession generale. Soulie umarł w Bievre pod Paryżem 1847 r.

SouIonque, znany bardziej pod imieniem Faustyn 1, cesarz haityjski, urodzony 1789 roku na wyspie St. Domingo, pochodził z niewolniczego plemienia mulatów. Wyswobodzony dekretem z r. 1790, brał czynny udział w 1803 r. w powstaniu negrów przeciw Francuzom, walczył w porcie Nicolas i służył jako adjutant przy kilku generałach. Za prezydentury Boyer’a w 1820 r., został kapitanem i wkrótce dowódzcą szwadronu. W r. 1844 za rządów Herard’a posunięty na pułkownika i generała brygady. Po śmierci prezydenta Riche, zdania dzieliły się pomiędzy dwóch kandydatów czarnych: generała Souffratr i Paul. Wtedy senat aby wyjść z kłopotu, postawił trzeciego i tym sposobem, w d. 1 Marca 1847 r. Soulouąue niespodzianie staHął u steru rządów rzeczy-pospolitej. Lękliwy i znający swoję nieudolność, gdyż zaledwie umiał czytać i podpisać się, początkowo okazał się przyjaznym dążeniom cywilizaeyi; wkrótce wszakże przemogła natura afrykańska. Wyszydzany przez mieszczaństwo, powziął do tej warstwy narodu skrytą nienawiść i w' dotkliwy sposób zaczął ją prześladować. W r. 1847 za nieprzyjazny artykuł umieszczony w Gazecie Handlowej, Soulouąue skazał na śmierć senatora Courtois. Upatrując wszędzie knowane przeciw sobie spiski, w d. 16 Kwietnia 1848 r., wezwawszy gwar-dyją pod broń, wydał miasto Port-au-prince na kilkogodzinną rzeź i rabunek. Srogie skutki tego rozkazu wstrzymało nieco energiczne wystąpienie konsula francuzkiego Reybuad. Nie przestając na tern, prezydent wraz ze swoją gwar-dyją wyprawił się do innych miast, skazał na śmierć dwóch generałów Pyrrham i Lelievre i dłużej niż przez miesiąc rozsiewał pomiędzy ludnością miejską postrach i okrucieństwa. Powróciwszy w tryjumlie do stolicy, przyjął ofiarowaną mu od izb koronę cesarską pod imieniem Faustyna I. Wtedy urządził swój dwór, ustanowił order legii honorowej i ś. Faustyna, czterysta rodzin podniósł do godności szlachty, rozdał liczne tytuły książąt i hrabiów, oznaczył dla siebie listę cywilną na 800,000 fr. to jest siódmą część ogólnych dochodów i dwa do trzech milijonów ze zbioru kawy; nakoniec nadał ustawę, zachowując sobie