scandjvutmp1f601

186

jąc komary, wyszedł naprzeciw niego i aż mlasnął językiem ze zdziwienia, w twarz mu zajrzawszy.

—    Mój Boże! co za grzech! Musiałeś siatkę podnosić!

—    Różnie bywało.

—    Dobrze, że cię nie zadusiły ! Twarz napuchła, oczu nie widać.

—    Daleko? — spytał Paweł głosem bezdźwięcznym, wskazując drogę.

—    Nie, blizko. Mój Boże 1 musiałeś się zmęczyć, dzień i noc przełazić nie żarty. Myśmy cię nie szukali, gdyż nie przypuszczaliśmy, że zabłądzisz, taki myśliwy!

—    Ja nie zabłądziłem.

—    Cóżeś więc robił?

—    Chodziłem, szukałem.

Ujbanczyk umilkł.

—    Myśmy szukali także — dodał po chwili — i z tej i z tamtej strony rzeczki; niema ani śladu. Chcieliśmy właśnie popłynąć z biegiem wody, może trupa gdzie znajdziemy; ale wypadła „mała niedogodność" z twojego powodu, więc mię wysłali po ciebie.

Zebrani w urasie rybacy przewitali Pawła z okrzykami podziwienia i współczucia. Andrzej siedział za stołem z ręką szmatą owiniętą, niezwykle blady i posępny, z nikim nie gadał, a i opowiadania Pawła nie był ciekawy, tylko ludzi napędzał, żeby się z wieczerzą śpieszyli. Paweł wypił filiżankę ciepłego, topionego masła, uczuł powrót sił i rzeżwości, nie chciał więc pozostać sam w urasie, uparł się im towarzyszyć. Wziął go Ujbanczyk do swej pirogi i posadził za sobą. Wyruszyli rzędem w pięć łodzi, rozsypawszy się po całej rzece. Brzegiem po obu