scandjvutmp7301

Ten kwiat czystości zachował bez zmazy. Żadnej na duszy swej nie znając skazy:

Ten jak pochodnia gorejąc miłością,

Szukał zbawienia grzeszników z litością. Wzgardziwszy świąja tego honorami,

Wszystkiemi nad nim pracował siłami,

By grzesznik nie był wiecznie potępiony,

Lecz za pomocą Różańca zbawiony.

Samemi tylko powstaje słowami,

Które gdy Bóg w Nim potwierdza cudami. Tysiące ludzi nawraca do wiary,

Drży piekło, niebo cieszy się bez miary.

Syn Boski na świat będąc zagniewany,

Trzema strzałami chciał, by był karany.

Lecz Matka Boska Syna ubłagała,

Dominika nam za Patrona dała,

Przykazując Mu, żeby opowiadał Różaniec święty i wszystkim przekładał,

Że przezeń Boga przeprosić możemy,

Ani po śmierci wiecznie nie zginiemy.

Hymny radości nowej zaśpiewajmy,

Dominikowi godną chwałę dajmy,

Który bez liczby zgromił heretyków I zatwardziałych nawrócił grzeszników.

Gorliwość Jego na tern nie stanęła,

Chcąc, aby wiara prawdziwie kwitnęła,

Założył zakon w tern postanowieniu,

Aby był zawsze ludziom ku zbawieniu.

Gdy wiarę świętą Dominik rozsiewa,

Maleńkie źródło w rzeki się rozlewa;

Cud to u świata, że takowa woda Dla wielu bywa w niebiesiech ochłoda.

Gdy Albigensót? sekta się szerzyła I wielu wiernych swym jadem raziła,

Dominik święty Różańcem wojował I z nieprzyjaciół wiary tryumfował.

Wesel się, Matko, Chrystusów Kościele.

W przypominaniu cnót i zasług wiele,

Od wszystkich wiernych wielbionego męża,

Który swą pracą starł chytrego węża.

Nowy Twój rodzaj niebo ze czcią bierze,

Dla utwierdzenia ziemian w świętej wierze; Bóg uwieńczywszy chwałą Jego skronie.

Nadal Mu miejsce w Świętych Swoich gronie.