scandjvutmp8401

Opowiadanie dla dzieci. 121

iskrzą się im oczęta, to znowu łzą nabiegają, a usta do płaczu się ułożą, to wzruszenie tamuje oddech, to spokój i błogość rozjaśnia oblicze; rzesza młodziutkich słuchaczy przeżywa wszystko wraz z bohaterami powieści.

Głęboko odetchnie każde po skończonem opowiadaniu, a po tern westchnieniu pozna opowiadający, że uwaga była nie sztuczna, nie wymuszona, lecz mimowolna, samorzutna.

Opowieść powinna robić wrażenie całości, nie należy przerywać jej pytaniami, jak mylnie sądzą niektórzy wychowawcy. Od tego są pogadanki i rozmówki, ażeby szeregiem pytań kontrolować spostrzegawczość dziecięcą.

Jeżeli się trafi nawet jakiś przedmiot, o którym przypuszczalnie dziecko może nie wiedzieć lub zapomnieć — lepiej w ciągu opowiadania podać krótkie objaśnienie, aniżeli nawiasowym komentarzem ciąg myśli dziecka przerywać. Rzecz się ma inaczej, gdy dziecko samo rzuci pytanie; wtedy zatrzymujemy się, ilekroć ono zapragnie.

Np. W ogrodzie stało duże, stare drzewo; wiele ptaków tu przylatywało, ale najczęstszym gościem był szczy-giełek. A któżby tam nie znał szczygiełka! Czerwona główka, żółte skrzydełka zdaleka znać... i t. d.

Długie opowiadanie nie powinno mieć miejsca w wieku „ogródka dziecinnego". Gdyby się takie przytrafiło, lepiej je podzielić na części, gdyż uwaga dziecka może być naprężoną tylko do pewnego stopnia i na pewien czas.

Opowiadać musimy wolno, głośno, bardzo wyraźnie, ażeby dziecko mogło śledzić każdą myśl naszą. Małe dziecko myśli wolno, obrazami, które sobie odtwarza, idąc za słowami opowiadającego, i dlatego wszelkie dłuższe okresy muszą być usunięte z powiastek, przeznaczonych dla małych dzieci.