scandjvutmp9a01

143

Opowiadanie dla dzieci.

Wtedy dopiero wilk za wrotami jak się zacznie śmiać: „cha, cha, cha!" Utulić się nie mogąc, rzucił się o ziemię, łapy zadarł do góry, a śmiał się, śmiał się! Byłby jeszcze dłużej się cieszył, gdy wtem zapiszczał skowronek:

—    Uciekajmy, bracie, bo śmierć nad nami 1

Ledwo też umknęli kilka staj za wieś, kiedy wypadła gromada chłopów z cepami, widłami, drągami, wołając: „wilk, wilk!" A wilk uciekał do lasu, aż ziemia pod nim stękała. Nad nim leciał skowronek.

Lecz gdy już byli bezpieczni, odetchnąwszy sobie nieco, rzekł wilk do dobrego towarzysza:

—    Teraz już mam dosyć wszystkiego, braciszku; dziękuję ci serdecznie. Leć teraz sobie do swoich małych, a ja też w moją stronę się udam.

Pożegnali się czule; poczem skowronek, wesoło nucąc, furknął w powietrze na pole, a wilk, wolno krocząc, znikł wkrótce w gąszczach leszczyny.

Strączek grochu.

(Z Andersena).

Pięć ziarnek grochu leżało w strączku, jeden obok drugiego. Były one zielone, strączek był zielony — nie dziw więc, że cały świat wydawał im się zielonym. Słońce ogrzewało strączek, deszcz mył go i czyścił, było w nim pięknie i przestronno, w dzień jasno, w nocy ciemno. Ziarnka rosły i myślały nad swoim losem.

—    Czy zawsze będziemy tutaj siedziały? — mówiły — żebyśmy tylko z tego nie stwardniały; a przeczucie mówi nam, że na świecie jest jeszcze coś do widzenia.

Tygodnie mijały, strączek pożókł, ziarnka pożółkły — cały świat wydawał się im żółtym.

Nagle uczuły szarpnięcie — zerwano je, a jakaś ręka razem z innemi strączkami wpakowała je do kieszeni.

—    Wkrótce nas otworzą — mówiły ziarnka z radością.

—    Ciekawem — rzekło najmniejsze, — które z nas dojdzie najwyżej?

—    Niech się dzieje, co chce! — rzekło największe.