scandjvutmp8a01

127

Opowiadanie dla dzieci.

Femcia.

Takie imię miała kotka — bielutka jak śnieg, tylko uszki i koniec ogonka miała czarne.

Wszyscy pieścili Femcię, i starsi i dzieci, a najwięcej babcia.

Femcia miała zawsze jedzenia poddostatkiem, każdy ją częstował najlepszym kąskiem. Miała miękkie posłanie niedaleko pieca. Wolno jej było także spać na dywaniku, na łóżku i na kolanach u kogo zechce.

Nikt jej nie dokuczał, nikt się na nią nigdy nie gniewał, a każdy głaskał, mówiąc: „Grzeczny kotek! dobry kotek!“

Ale Femcia nie była taką grzeczną — tylko o tern nikt nie wiedział jeszcze — była strasznie łakoma. Gdy gospodyni przychodziła rano z miasta — kotka już była w kuchni i pieszczotliwie ją witała, niby się cieszyła, że widzi znowu swoją opiekunkę. Zaledwie gospodyni wyszła do pokoju — kotka w jednej chwili przy koszyku z prowiantami; wsuwa łebek i wyszukuje czegoś dla siebie: to masła liźnie, to śmietany spróbuje, to słoniny ugryzie... Potem prędko pyszczek obetrze i wybiegnie z kuchni, niby nic...

I nikt nic nie podejrzewał.

Aż nareszcie Femcia sama się złapała. Razu pewnego szperała, jak zawsze, w koszyku i nic dla siebie dobrego znaleźć nie mogła — sam szczaw i sałata. Postanowiła więc dostać się do dna koszyka.

A na spodzie pod szczawiem były raki — jak poczuły, że je ktoś porusza — postanowiły się bronić, a jeden z nich uczepił się pyszczka kotki. Zerwała się Femcia — łebkiem trzęsie, gniewa się, warczy — nic nie pomaga — rak trzyma się mocno kleszczami. Wybiegła na podwórze, rzuca się na wszystkie strony — a rak wciąż się trzyma.

— Femciu, Femciu — co ci jest — woła na nią dziewczynka — chodź tu do mnie...

Ale Femcia nie słucha i wdrapuje się na parkan... z parkanu na dach... z dachu zeskakuje do ogródka.

Zebrały się dzieci — patrzą na to wszystko i pokładają się ze śmiechu.