065

A HibUl. IM1U.1 .Vvu    r ), buui :uO

ISBN D4H1II ł-7. © l>. »N TOS >«}

3.5 OftBITAU ATOMOWE WODORU    65

Tablica 3.4. cd

n	/	m	Symbol ocbiulu	Funkcja
3	2	±2		1 r^1 , -, - — stn‘ 0 sin 2v S\^2*al ^ai 1 r^1 . , 8lv/2n^ "ń
r,)h^:

7. lysunku 3 9a wynika, że w przypadku orbitalu, któremu odpowiada główna liczba kwantowa n = 1 i poboczna / = 0, czyli orbitalu l.v. prawdopodobieństwo napotkania elektronu pomiędzy powierzchnią kulistą o promieniu r a powierzchnią o promieniu r + dr wzrasta od zera (dla wartości r = 0) aż do pewnej wartości maksymalnej [dla wartości r = a» — ejr/iim.r¹) = 5.292-10'¹¹ m|. po czym zmniejsza się do wartości bliskich zera. Z rysunku 3.9h wynika natomiast, że w przypadku orbitalu 2v w miarę oddalania się od jądra prawdopodobieństwo napotkania elektronu przechodzi przez dwa maksima. Pierwsze z nich, mniejsze, pojawia się bliżej jądra, drugie, wyraźnie większe — dalej od jadra. W przypadku orbitalu 3s (rys. 3.9d) krzywa ma trzy maksima, z których ostatnie, najdalsze od jądra jest największe. Na lysunku 3.9c podano analogiczny wykres dla orbitalu 2/>. a na rys. 3.9c dla orbitalu 3/>. Pierwszy z. nich wykazuje pojedyncze maksimum, drugi — dwa maksima Jak łatwo sprawdzić, liczba maksimów, przez które przechodzi prawdopodobieństwo napotkania elektronu w miarę oddalania się od jądra, wyrazu się różnicą pomiędzy liczbami kwantowymi odpowiadającymi danemu oibitalowi: główną, n, i orbitalną, I.

Liczba i odległość maksimów od jądra pozostają takie same bez względu na kierunek. w jakim się posuwamy, wychodząc ze środka atomu. Przy rozpatrywaniu wysokości maksimów musimy jednak uwzględnić część kątową orbitalu. a mianowicie funkcję | Y((), ę>i * Aby przedstawić graficznie jej przebieg, będziemy w wyobraźni kreślić we wszystkich kierunkach promienie wodzące wychodzące z początku układu współrzędnych. Jeden z takich promieni przedstawiono na tys. 3.8. O jego położeniu decydują kąty <f \ ó. Na każdym z tych promieni odkładamy następnie odcinek o długości równej | K(d, y) * Końce tych odcinków utworzą jedną lub więcej powierzchni zamkniętych. które można łatwo narysować. Powierzchnie takie będziemy nazywać konturami orbitalu.

Weźmy pod uwagę najpierw orbital s (/ — 0. m — 0). Jak wynika z danych zawartych w tabi 3.3, wartość KOL v>)|‘ jest niezależna ud kietunku i wszystkie promienie, jakie