094

A HibUl. IM1U.1 .Vvu    :i>, r I, buui :uO

ISBN D4H1II ł-7. © l>. »N TOS >*}

3 ELEKTRONOWA STRUKTURA ATOMU

(3.34)

przy czym w_c oznacza masę elektronu, <• — jego ładunek, h — stałą Plancka, l — poboczną liczbę kwantową. Stały współczynnik pojawiający się w tym równaniu nosi nazwę magnetonu Bohra i jest oznaczany symbolem /<&. A więc

(3.35)

Mi = M + ' )/z H

Wartość liczbowa magnelonu Bohra wynosi 9.2740154 10 ²¹ A m² W paragrafie 3.4 stwierdziliśmy, żc jeżeli zachowanie się elektronu w atomie wodoru opisuje orbita! * (/ = 0). moment pędu elektronu M = 0; w tym stanic atom wodoru nic wykazuje także i orbitalnego momentu magnetycznego. Orbitalny moment magnetyczny pojawia się natomiast wtedy, gdy zachowanie elektronu opisuje orbital />. d. f itd. W szczególności możemy napisać:

dla orbualu s

M = 0

dla orbitalu p

M, = 0 M/ — v'2/i_b

dla orbualu d

dla orbualu /

M = s/6 A

2u

.w = s/ni

2u

M_s = v'6ji_b

Jak juz wiadomo z p 3.7. elektron obok orbitalnego momentu pędu M. wykazuje także spinowy moment pędu <r. Ze spinowym momentem związany jest spinowy moment magnetyczny, który oznaczamy symbolem M,:

(3.36)

Ponieważ liczba s przyjmuje tylko jedną wartość s = 1/2. można napisać

(3.37)

M, = v'3jin

Rozważania przytoczone w tym paragrafie prowadzą zatem do wniosku, ze każdy elektron w atomie wykazuje spinowy moment magnetyczny oraz z wyjątkiem ciek tronów x — orbitalny moment magnetyczny. Momenty magnetyczne poszczególnych elektronów, zarówno orbitalne jak i spinowe, oddziałują na siebie w analogiczny sposób, jak momenty magnetyczne magnesów sztabkowych. Jest to równoznaczne z oddziaływaniem na siebie także i związanych z nimi momentów pędu. Tego rodzaju oddziaływania, zwane sprzężeniami, prowadzą do sumowania się momentów pędu i powstawania wypadkowych momentów pędu wszystkich elektronów w atomie. Zostaną one omówione nieco szerzej w następnych paragrafach.