skanuj0048 bmp

48 CZĘŚĆ I. Przegląd współczesnych instrumentów zarządzania

wpływ wiedzy i nowych technologii na konkurencyjność przedsiębiorstw - zdają się wskazywać w coraz większym stopniu na region jako odpowiednią przestrzeń do planowania polityki rozwoju³¹.

Model polskiej polityki regionalnej powinien skłaniać się w kierunku jej zdecentralizowania. Podstawowym podmiotem polityki regionalnej ma być samorząd województwa, polityka rządu ma mieć zaś charakter subsydiamy, uwarunkowany interesem ogólnonarodowym zapisanym w Narodowej Strategii Rozwoju Regionalnego. Określa ona cele i kierunki wspierania rozwoju regionalnego przez państwo. Powstające regulacje prawne stopniowo stwarzają podstawy do budowania klarownego systemu finansowania rozwoju wzorowanego na rozwiązaniach Unii Europejskiej oraz czytelnego określenia kryteriów przyznawania pomocy publicznej podmiotom gospodarczym i regionom.

Decyzje o dotowaniu poszczególnych podmiotów mają być podejmowane w sposób jawny i poddający się kontroli organów upoważnionych do decydowania o przeznaczeniu środków publicznych oraz do badania prawidłowości gospodarowania środkami publicznymi.

Praktyka krajów rozwiniętych wykazuje, że istotnym czynnikiem dyscyplinującym inwestorów jest przestrzeganie zasad określonych przez dysponentów środków. Warto te zasady przytoczyć, gdyż wskazują one kierunki działań i pola zarządzania rozwojem regionalnym, jeśli rozwój regionów ma być w bliskiej przyszłości finansowany także ze źródeł zewnętrznych³².

1.    Zasada koncentracji - oznacza przeznaczanie funduszy na niewielką liczbę precyzyjnie określonych celów o priorytetowym znaczeniu dla regionu.

2.    Zasada programowania - zarząd województwa powinien dysponować strategią rozwoju regionalnego i programem rozwoju województwa. Program ten powinien określać krok po kroku działania konieczne do osiągnięcia celów. Program taki staje się podstawą do zabiegania o środki zewnętrzne oraz jest instrumentem rozwijania zasady partnerstwa społecznego i służy możliwości montażu środków przeznaczonych na rozwój.

3.    Zasada partnerstwa - odnosi się do dwojakiego rodzaju relacji:

-    między władzami województwa a władzami publicznymi innych szczebli (krajowymi i lokalnymi);

-    między władzami województwa a organizacjami społecznymi i podmiotami gospodarczymi (partnerstwo publiczno-prywatne). Poprzez tę zasadę buduje się zaufanie do władz województwa i porozumienie co do najwłaściwszych kierunków działań ze strony angażujących się partnerów.

³¹    Woźniak J. (red.), Polskie regiony a fundusze Unii Europejskiej, Stowarzyszenie Promocji Kultury PRO ANIMATIVA, Kraków 2001.

³²    Markowski T., Stawasz D. (red.), Ekonomiczne i środowiskowe aspekty zarządzania miast i regionów, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2001.