skanuj0092 bmp

92 CZĘŚĆ II. Organizacja systemów ochrony zdrowia

Prawie cała populacja jest objęta przez jeden z 300 bardzo różnych społecznych funduszy chorobowych, które są samorządne i administrowane jak jednostki publiczne. Członkostwo jest obowiązkowe dla pracobiorców i osób na ich utrzymaniu i opiera się o przynależność zawodową.

IKA (Instytut Ubezpieczeń Społecznych) obejmuje blisko 50% populacji, głównie urzędników i mieszkańców miast. OGA (Organizacja Ubezpieczenia Rolniczego) obejmuje 25% populacji (głównie ludności wiejskiej), a 13% populacji jest zarejestrowanej w TEVE-TAE - Funduszu Kupców, Wytwórców i Drobnych Przedsiębiorców.

9% populacji jest utrzymywane przez państwo, a pozostali należą do licznych małych funduszy. Liczba członków IKA stale wzrasta.

Zakres podstawowych świadczeń i poziom składki jest ściśle regulowany przez rząd centralny. Zakres usług udzielanych przez świadczeniodawców różni się zasadniczo pomiędzy funduszami, przy czym IKA oferuje najbardziej obszerny pakiet zawierający również usługi dentystyczne i optyczne. Większość mniejszych funduszy ubezpieczenia społecznego oferuje dodatkowe ubezpieczenie i korzyści.

System jest finansowany poprzez mieszany model z podatków i ubezpieczeń społecznych. Od początku istnienia NHS w 1983 r. system ewoluuje od modelu Bismarcka do modelu Beveridge’a.

IKA, największy fundusz ubezpieczeniowy jest finansowany przez składkę relacjonowaną do dochodów, podzieloną na 2/3 dla pracodawcy i 1/3 dla pracownika. Poziom jest ustalany przez rząd centralny. Składki ubezpieczeniowe są silnie wspierane przez budżet centralny. OGA jest finansowana całkowicie przez państwo. W związku z tym nie istnieje czytelny podział finansów pomiędzy funduszami ubezpieczenia społecznego i państwem.

Publiczne szpitale NHS są głównie finansowane z budżetu państwa (70% szpitalnych dotacji) z niewielkim udziałem kas chorych (30%), które kontraktują hospitalizacje dla swoich członków. Szpitale NHS są finansowane poprzez refundacje zgodnie z upływem czasu, które rosną systematycznie od początku lat 90. Pracownicy szpitali otrzymują pensje. Szpitale publiczne nie należące do NHS, na przykład szpitale wojskowe i szpitale IKA oraz szpitale prywatne mające kontrakty z funduszami ubezpieczeniowymi otrzymują refundacje zgodnie z upływem czasu i dodatkowe opłaty za niektóre procedury diagnostyczne i lecznicze. Ceny za usługi są ustalane przez ministra zdrowia i muszą być zatwierdzane prze ministra ubezpieczeń społecznych i pracy. Sektor szpitali prywatnych ma finansowanie mieszane przez refundacje z kas chorych, opłaty pacjentów i ubezpieczenia dobrowolne.

System narodowy nie przewiduje współpłatności za hospitalizację, ale istnieje nielegalny system opłat w celu skrócenia drogi do szpitala. „Nieoficjalne” opłaty dla lekarzy w szpitalach publicznych i prywatnych są rutynowym obyczajem w greckim systemie ochrony zdrowia.