skanuj0110 bmp

110 CZĘŚĆ II. Organizacja systemów ochrony zdrowia

18% ze składek ubezpieczenia funduszy pracowniczych, płaconej przez pracodawcę i pracownika, a pozostałe z innych rodzajów ubezpieczeń. Współpłatność wewnątrz NSZ stosuje się do leków i świadczeń rzeczowych (6,1% całkowitych wydatków na ochronę zdrowia).

Współpłatność dotyczy także usług dentystycznych (6,3% ogółu wydatków). Budżet roczny jest dzielony na regiony autonomiczne metodą kapitacyjną.

Szpitale publiczne wewnątrz NSZ są finansowane metodą budżetową. Podstawą do obliczania budżetu dla szpitali INSALUD jest ważona jednostka ochrony zdrowia, obliczana na podstawie rodzajów oddziałów szpitalnych i ilości świadczonych usług. Prywatne szpitale mogą uczestniczyć w NSZ na podstawie porozumień lub kontraktów, lub mogą generować swoje własne źródła finansowania.

Lekarze szpitalni otrzymują pensje. GP jest opłacany kapitacyjnie, a ostatnio przez mieszany system pensji i kapitacyjny.

System płatności dla specjalistów jest kontrowersyjny, ponieważ prowadzi do wysokiej nieefektywności usług ambulatoryjnych.

Ceny farmaceutyków są regulowane w oparciu o koszty surowców. Ceny leków w Hiszpanii są jednymi z najniższych w UE. W 1993 r. wprowadzono listę negatywną, na której początkowo znajdowało się 800 produktów. Współpłatność pacjenta jest stosunkowo wysoka, na poziomie 32% ceny.

Podstawowa opieka zdrowotna jest zdominowana przez sektor publiczny. GP i pediatrzy działają jako gatekeeperzy do usług specjalistycznych.

Sektor publiczny dominuje także w usługach szpitalnych. Opieka ambulatoryjna jest świadczona w osobnych ośrodkach prowadzących konsultacje, procedury diagnostyczne i drobniejsze zabiegi chirurgiczne. Każdy z regionów autonomicznych ma przynajmniej jeden szpital ogólny, który prowadzi podstawowe usługi kliniczne i 24-godzinny ostry dyżur.

Dostęp do większych szpitali specjalistycznych jest możliwy tylko na podstawie skierowania od specjalisty. Planowanie usług szpitalnych odpowiada strukturze i potrzebom na obszarze rejonu.

W 1997 r. było w Hiszpanii 886 szpitali, z tego 69% łóżek było własnością publiczną.

Reforma ochrony zdrowia z 1986 r. przyniosła duże zmiany w finansowaniu i organizacji ochrony zdrowia w Hiszpanii, przynosząc poprawę satysfakcji obywateli z systemu.

Cele reformy pozostałe do realizacji to rozszerzenie dostępności opieki dla całej populacji i zakończenie procesu decentralizacji w pozostałych 10 regionach.

W niektórych regionach podjęto inicjatywę rozdzielenia funkcji płatnika i świadczeniodawcy polegającą na zawieraniu kontraktów przez władze regionalne ze świadczeniodawcami (szpitalami publicznymi i prywatnymi). Celem było poprawienie efektywności poprzez przekazanie odpowiedzialności na niższy szczebel oraz wykształcenie kadr zarządzających w ochronie zdrowia. Model ten opiera się na