str 008 009

dzo rzadko, toteż mieli mało okazji do wspólnych spotkań i rozmów. Chciałby teraz być sam na sam ze stryjem; ma mu przecież tyle do powiedzenia.

Eustachy Wróblewski był człowiekiem inteligentnym, szczerym i przyjaznym. Potrafił żywo prowadzić rozmowy, a jego zapał udzielał się ludziom słuchającym go. Posiadał gruntowną wiedzę, a przy tym był dowcipny i towarzyski. Nic więc dziwnego, że szybko zjednywał sobie przyjaciół, którzy go chętnie odwiedzali.

Od jakiegoś czasu stryj trochę się zmienił. Często wpadał w zadumę, a gdy ktoś wspominał jego przeszłość, pochmurniał i starał się szybko poprowadzić rozmowę na inny temat.

— Nie lubię wracać do przeszłości — mawiał wtedy. — Lepiej mówić o sprawach przyszłych, to ważniejsze i bardziej frapujące.

Ograniczył też krąg znajomych do ludzi najbardziej zaufanych. I wśród nich czuł się najlepiej. Bardzo polubił swego bratanka i zawsze się cieszył, gdy ten przyjeżdżając do Wilna odwiedzał go.

Walery, gdy tylko wszedł do mieszkania stryja, zauważył od razu, że przed chwilą toczyła się tu bardzo gorąca rozmowa, o czym świadczyły ożywione twarze obecnych. Wiedział jednak, że zebrani nie wrócą już do przerwanej dyskusji.

Ani stryj, ani jego przyjaciele nie dali bynajmniej odczuć młodzieńcowi, że przeszkodził im w ważnym spotkaniu. Walery najchętniej wycofałby się, tłumacząc się brakiem czasu, że wpadł tylko na moment po jakąś książkę, ale stryj Eustachy zaparzył mu natychmiast gorącej herbaty nie przyjmując żadnych tłumaczeń.

—    A więc pobiera pan nauki w Instytucie Leśnictwa — powiedział jeden z gości. — No cóż. Można tylko pogratulować. Ukończyć Instytut Szlachecki, a następnie uczyć się w Petersburgu to wielki zaszczyt.

—    Walerek kończy już studia — wtrącił stryj Eustachy.

—    Pochwalić, pochwalić — odezwał się mężczyzna najstarszy wiekiem. — Słowem, kariera murowana. Oczywiście kariera oficerska.

— Tak, tak — rzekł stryj Eustachy. — Chłopak nie ma lekkiego życia w szkole, ale gdzie teraz jest lekko? Żelazna dyscyplina na uczelni, wojskowy rygor, prawda, Walerku?

—    Panowie, wiecie przecież, jak jest — odezwał się Walery. — Ale nie narzekam. Wkrótce opuszczę Petersburg. Nie wiem, co będę potem robił.

—    Ale — odezwał się ktoś z gości — proszę opowiedzieć, co tam w Petersburgu słychać. Z wielkiego świata przynosi się wielkie wieści.

Walery spojrzał na stryja, a ten tylko skinął głową zachęcająco.

—    Opowiadaj śmiało. Jesteś wśród swoich.

I tak zaczęła się długa wieczorna rozmowa.

Tego dnia światło w oknie mieszkania Eusta-

9