SNC00133

k.c.). Granice przestrzenne nieruchomości sięgają jednak tylko do pewnej wysokości i głębokości, mianowicie tak wysoko i tak głęboko, jak to wynika ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia gruntu. Własność gruntu rozciąga się również na złoża kopalin, jeżeli stanowią one części składowe nieruchomości (definicję części składowej zawiera art. 47 § 2 i 3 k.c.). Złoża kopalin stanowiące części składowe nieruchomości gruntowej są własnością Skarbu Państwa (art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - prawo geologiczne i górnicze). Kwestię prawa do wód reguluje ustawa z dnia 18 lipca 2001 r. - prawo wodne (Dz.U. Nr 115, poz. 1229). Zgodnie z art. 12 tej ustawy, powierzchniowe wody stojące oraz wody w studniach i rowach stanowią własność właścicieli gruntów, na których się znajdują.

Granice między nieruchomościami nabywanymi na własność Skarbu Państwa lub na własność jednostki samorządu terytorialnego przyjmuje się według istniejącego stanu prawnego, a jeżeli nie można go stwierdzić, według stanu zapisanego w katastrze nieruchomości (art. 26 ust. 1).

3. Instytucja użytkowania wieczystego ma dwojaki charakter. Obok zagadnień cywilistycznych, mających dominujące znaczenie, występują w niej istotne zagadnienia natury administracyjnej, i dlatego regulacja prawna dotycząca tej instytucji zawarta jest w dwóch podstawowych aktach prawnych, tj. w kodeksie cywilnym i w ustawie o gospodarce nieruchomościami. Kodeks cywilny normuje wyłącznie problematykę cywilnoprawną, a ustawa o gospodarce nieruchomościami reguluje zarówno problematykę administracyjnoprawną, jak i cywilnoprawną. Począwszy od 1990 r. instytucja użytkowania wieczystego przechodzi swoistą ewolucję w kierunku cywilnoprawnym. Do użytkowania wieczystego, nawet na gruncie prawa administracyjnego, stosuje się coraz częściej wiele typowych instytucji prawa cywilnego (np. nawiązanie stosunku prawnego w drodze umowy czy zabezpieczenie wierzytelności w drodze ustanowienia hipoteki). Treść stosunku prawnego użytkowania wieczystego jest kształtowana w umowie (art. 232-24) k.c.). Zgodnie z art. 233 k.c., w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków, użytkownik może korzystać z terenu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może rozporządzać swoim prawem. Sąd Najwyższy, badając charakter instytucji użytkowania wie* czystego (postanowienie z dnia 17 stycznia 1974 r., III CRN 316/73, OSNCP 1974, nr 11, poz. 197), stwierdził wyraźnie, że wieczyste użytkowanie zostało ukształtowane jako instytucja pośrednia między prawną kategorią własności a kategorią tzw. praw rzeczowych ograniczonych i w wypadkach nie unornuwj nych w art. 232-243 k.c. oraz w umowie o oddaniu terenu państwowej w wieczyste użytkowanie należy — przy trudnościach interpretacyjnych " wać analogię przede wszystkim do przepisów zawartych w dziale 11 tytułu drugiej kodeksu cywilnego, dotyczących treści i wykonywania własności.