IMGX96 (2)

92 Z. KRASIŃSKI: IRYDION

CHÓR. Nie — Nie i

IRYDION. Ha! (Odwraca się)

SYMEON. Bledniejesz?

IRYDION. Tam, gdzie zakręcają się sklepienia, tam na samej granicy świateł i ciemności.

JEDEN Z CHÓRU. Ktoś nas podchodzi lekkimi stopy.

(Wbiega Metella)

SYMEON. Witaj, dziewico, poślubiona wiekuistej Miłości.

CHÓR. Skąd do nas idziesz tak późno, sama, z rozpuszczonym włosem?

(Metella zatrzymuje się przy mogile Irydiona)

SYMEON. (Do Irydiona) Przemawiaj dalej!

IRYDION. (Obracając się do Kornelii) Czy mnie poznajesz, czy moje słowa pamiętasz?

JEDEN Z TŁUMU. Słyszeliście ten krzyk świętej?

DRUDZY. Straszno, straszno stało się o tej godzinie sercom naszym.

INNY. Milczcie, teraz ona mówić zaczyna!

KORNELIA. Objawiłeś się i wyrzekłeś straszne słowo. Odtąd biegnę i wołam — dni i nocy mijają, ja biegnę i wołam — (Odwracając się do ludu) Do broni, do broni!

IRYDION. Przez ciebie, Masynisso, zwyciężam! (Do ludu) Dusza niewiasty prędzej od was wszystkich zrozumiała tajemnice niebios. Zmyjcie hańbę waszą w krwi bałwochwalców! (Kładzie dłonie na włosach Kornelii) Stań się żywym głosem chwały przyobiecanej! Rozedrzyj zasłonę czasów przed oczyma ludu!

KORNELIA. W gromy zbrojnego widziałam. Szedł zdobywając, by zdobywać dalej — i nieśmiertelną stałam się w obliczu Jego!

CHÓR STARCÓW. Czyś miała widzenie i dotąd spo-

glądasz na jego mdlejące ostatki? Odpowiedz nam, odpowiedz!

KORNELIA. W gromy zbrojnego widzę. Idzie i zdobywa. Nic mu się nie oprze. Strzała Jego cięciwy ziemię odmierzy w przelocie. Strachem otoczył się jak zwojami królewskiego płaszcza i śmierć blada posuwa się za Nim! (Ucieka)

JEDEN Z CHÓRU. Wśród głów i pochodni jej włosy podskakują i toną jak fala.

CHÓR. Gdzie lecisz?

KORNELIA. Gdzie światło nie dojdzie, niech mój głos doleci: do broni!

WSZYSCY. Do broni — do broni!

GŁOS KORNELII. Rozstąpcie się, ciemności — martwe skały, zadrżyjcie na świadectwo Panu!

SYMEON. Zniknęła, porwana natchnieniem. Teraz słuchajcie brata mojego, zważajcie na słowa młodzieńca!

IRYDION. Kto przyjdzie do pałacu Amfilocha, kto wymówi, stanąwszy na progu :*„Sygurd_t syn Grimhildy”, ten dostanie miecz i pocisk, i szyszak miedziany. Pamiętajcie: „Sygurd, syn Grimhildy”.

PIERWSZY BARBARZYNIEC. Niegdyś w Chersonezie słynęła kapłanka.

DRUGI. Imię to ojcowie nasi powtarzali z drżeniem.

TRZECI. W borach saksońskich przybyli bracia od morza północnego śpiewali o niej żałobne wspomnienia.

IRYDION. To matka moja, a wy bracia moi! (Schodzi i staje wśród nich) Dajcie ręce wasze — z błędów wyszliśmy, ale błędy ojców ogniwami synom. Dziś w imieniu Chrystusa bądźcie mi wiernymi.

CHÓR BARBARZYŃCÓW. Synu Grimhildy, synu ziemi srebrnej, od wolnych ludzi wolne przyrzeczenie i wiara niezłomna! Błękitnooki, długowłosy nie zdradzi ciebie. Slu-bujem tobie ciało nasze, jakośmy dusze poślubili nowemu Bogu!