opa5

ŁUKASZ OPALIŃSKI

w. 162 pena — pensum. zadanie, lekcja w- 183 nazbyt — na zbyt (wiele); modnie — łatwo: pro-teadzi — tu- wypowiada, w. 1G5 konkluzyja — wniosek, w. 168 oracyja — mowa. w. 1C9 W rkps. Czart ; Takzt. w. 175 irrjkomo — rzekomo, pozornie, w. 178 niizbtdny — plugawy, wstrętny. przebrzydły

Ten sit* nad mową biedzi i zająka,

Ów zaś poważnie coś mądrego krzaka.

Ten cicho szepce i pod nosem prawi.

^,BU Spać się chce bowiem i on sam, na jawi Czy przez sen mówi. nie wie, lecz strwożony Recytuje pens domu nauczony.

Ten zaś słów nazbyt i snadnie prowadzi. Lecz dyskuruje raczej, niżli radzi, ^m Bo siła bardzo mówiąc, konkiuzyji Nie masz nic a nic w jego oracyji.

Zgoła u wszytkich jedno jest staranie: Próżna pochwala i popisowanie.

(Takie) częstokroć w senacie bywają ^1V0 Rady. w poselskiej izbie zasię rnają Tryb jeszcze gorszy, bowiem tam niesforne Serca, stąd mowy i swary uporne,

Głosy przewrotne albo chytre zdania. Pretekstem prawdy pełne oszukania.

¹⁷¹ Wrzkomo praw strzeże a swobód pilnuje.

A skrycie dobro swoje upatruje,

Niedbulstwo Rzeczypospolitej, a ta.

Co wszytko psuje, niezbędna_prywata,

Cne „nic* pozwalam”, co stróżem wolności ^m Przedtym bywało, teraz przewrotności Jest instrumentem, gdy człek niecnotliwy Przędąwa głos swój i język zdradliwy.

Gdy mędrszych zdania nic nie uważając,

POETA NOWY

317

w. 187—180 Wiersze tc powtórzone tą z Co* notoeyo. w. 188 po teł z Upity — Slcłnski, który zerwał sejm w 1052 roku.

w. 198 /ochy — fanaberie, gniewy, czcze groźby; tcyurie-rać — wyładowywać, wyrażać, w. 197 potrzeba — walka, bitwa utarczka.

W. 198 włóczył a w po Chlebie — '.lużyl w lntendenturze, na ty lnch.

w 200 łojowa *kmce — łojówkn, ćwieczka, w. 201 trefny — Arnie*zrty, ucleszny, brawnryjn — junake-ria, zuchowatość.

w 201 vmqi*zo — rubasznie, ordynarnie.

Ale się swego upornie trzymając,

⁵¹⁴ Gubi Ojczyznę, bo o niej nie radzi,

Ale się tylko swarzy albo wadzi.

Zgoła obrona Rzeczypospolitej Na dyskrecyji jest posła z Upity,

I nu zgubę jej dosyć Jeden głupi ^luu Lubo przewrotny, gdy go kto przekupi.

Po radach jeśli dumną opisuje Jonaków postać i kiedy mianuje Ich rożne fochy, które wywierają W rozmowach albo gdy się napijają. ^m Kędy więc co raz swe krwawe zasługi Liczą, a Róg wie, że częstokroć drugi Wojny nie widział, oni był w potrzebie,

Lecz ustawicznie włóczył się po chlebie,

Służył, u wprawdzie (i) pieknie, lecz w tańcu, ^m Przy winie, skrzypkach i łojowym słońcu — Śmiać się potrzeba z trelnej brawaryji,

Z hardych słów i zbyt pysznej fantazyji,

Kiedy się czyni bohatyrem W boju,

Ze miąższo gada. a coś mieni w stroju: