WA30881 I902 SZSTEMATZCYNZ KURS 2 I djvu

249

Atoli nie wszystkie badania potwierdziły przypuszczenie, iż miasta są oazami długogłowośći wśród otoczenia mniej dłngogłowego. Studja d-ra Liviego we Włoszech, profesora anatomji F. Oloriza w Hiszpanii, wreszcie J. Beddoe’go w Anglji wyciągnęły na jaw fakty, albo zupełnie przeczące, albo o tyle obojętne, iż nie dają żadnego poparcia streszczonej powyżej teorji, przynajmniej pozornie, bo nie brak prób dość zręcznych pogodzenia ich z zasadniczym założeniem.

Livi ogłosił rezultat swoich poszukiwań w r. 1896, dokonanych na 300,000 żołnierzy. Znalazł on, iż prawo Ammona sprawdza się we Włoszech północnych, których ludność należy do rasy alpejskiej, t. j. krótkogłowej. Z nielicznemi wyjątkami mieszczanie posiadają niższy wskaźnik szerokości czaszkowej, aniżeli okoliczni wieśniacy. Wynosi on w Medjolanie 83,8, dla okolicy 84,3; we Florencji 81,7—na prowincji 83,1. Osiągnięte rezultaty nie różnią się od otrzymanych we Francji, w Wielkim Księstwie Badeńskim i w niemieckich dzielnicach Austrji. Natomiast zgoła inaczej dzieje się w południowych Włoszech, gdzie żywioł śródziemnomorski, t. j. długogłowy brunet, stanowi główny pierwiastek zaludnienia. W większości wypadków mieszczanie są tam bardziej krót-kogłowi, aniżeli wieśniacy, to jest rozmieszczenie kształtów czaszki jest wręcz odwrotne, niż w północnych dzielnicach półwyspu apenińskiego. Wskaźnik szerokości czaszkowej w Mesynie przedstawia wartość 79,8,—na prowincji zaś 78,8; w Bari