248
wszystkie melodje pierwotne śpiewane są do tańca, a taniec wymaga ścisłego przestrzegania rytmu. Pozatym poczucie rytmu niewątpliwie rozwija się również dzięki własnościom pierwotnej muzyki instrumentalnej.
Instrumenty muzyczne służą tu przeważnie do oznaczania taktu. Najbardziej rozpowszechnionym instrumentem tego rodzaju jest bęben; nie używają go tylko, jak się zdaje, Botokudzi, wszystkie zaś inne ludy myśliwskie posiadają mniej lub więcej uproszczoną formę bębna. Najprostszy rodzaj będna, kcóry jest może zarazem najstarszym i najpierwotniejszym rodzajem instrumentu muzycznego wogóle, znajdujemy w Australji 4). Jest to po prostu mocno naciągnięta lub zwinięta w wałek skóra opossuma, zwykle noszona przez kobietyr na plecach jako płaszcz, a w którą one uderzają pałeczkami, podczas gdy mężczyźni tańczą**). Sztucznie zrobiony, diewniany, obciągnięty skórą bęben, używany w niektórych miejscowościach Australji, niń uważamy za oryginalny wynalazek krajowy, sądzimy bowiem, że zapożyczony został od Melanezyjczyków. Inny natomiast instrument perkusyjny, używany w północnej części lądu, posiada najzupełniej pierwotny charakter. — „Gruba maczuga lub kij z twardego drzewa, który przy uderzaniu wydaje nadzwyczaj silny szczególniejszy dźwięk^***). Ta ąueens-landzka maczuga stanowi przejście do oryginalnego bębna Minkopów—deski muzycznej, w którą uderza nogą kierownik podczas tańca. „Jest to deska z bardzo twardego drzewa, wygięta jak tarcza, a dosięgająca często pięciu stóp długości i dwuch szerokości. Strona wygięta upiększona jest zwykle rysunkami koloru białego. Deskę kładzie się wypukłą stroną do góry, ą zaostrzony koniec zagłębia się
*) Również stare są instrumenty, sprawiające hałas: pęczki liści, przywiązywane do nóg przy corroborri w Australji, i kołatki Buszmenów, o których wspomina w swych opisach Bn-rchell.
**) Czasem w skórę zawija się trochę ziemi. Brough-Smyth, I, 170.
***) Lumholtz, 200- Instrument ten spotyka się wprawdzie tak izad-ko, iż Lumholtz widział go tylko raz jeden.