Image004701

Poeta żegna Urmowskiego jako „najpierwszego Rządcę młota”, t. j. mistrza katedry:

Cóż się za gwiazda zjawiła Jakiejś wróżby opłakanej,

Ze nam Wschód nasz tak zaćmiła Na Wolności Odzyskanej.

Czyż nie ta drogę wskazała Najpierwszemu Rządcy młota,

By Go gwałtem nam porwała,

Pod którym jaśniała cnota.

Chór.

O, gwiazdo, uchodź nam z oka Wraz z twem srogiem przeznaczeniem!

Niech zniknie boleść głęboka Pod tym niewinnych prac cieniem.

Mistrzu wiernego Ci grona,

Patrz, jak gorzkie Twe rozstanie Wpośród braterskiego łona,

Bo masz miłość, zaufanie.

Idź więc w każdy zakąt świata,

My, Twą dobrocią przejęci,

Ręczym, iż prawego Brata Nie ujdziesz wdzięcznej pamięci.

Chór.

Z nami, Mistrzu, będziesz wszędzie,

Żadna Cię ustroń nie skryje,

Myśl Cię tego ścigać będzie,

Kto dla cnót Mularstwa żyje.

Któż wdowy, starców, sieroty,

Braci upadłych ratował,

Kto wzmocnił nasze roboty I tę Świątynię zbudował ? ¹ Kto tak przystępny, łagodny?

KLEMENS, nasz Mistrz ukochany.

Umysł Jego z naszym zgodny,

Gdzież jest lepiej styr oddany.

Chór.

On cedr od upadku wspiera,

Kiedy się Eol rozhuka,

W Nim rada braterska szczera,

W Nim cnota, mądrość, nauka².

27

1

Mowa tu o dobroczynności Urmowskiego i pracach jego ku rozwojowi loży Wolność Odzyskana.

2

* Cnoty wolnomularskie.