Kreatywny lekarz
Problem - nie zabijaj!
Ale też nie pozwalaj na śmierć w wyniku braku podejmowania działania.
Na barkach jednego człowieka spoczywa odpowiedzialność za życie lub śmierć - jednej lub dziesięciu osób. Sugerowanym rozwiązaniem jest wybrać - ocalić jedną czy dziesięć osób. Od razu nasuwa się odpowiedź, że dziesięć. Czyste kalkulacje nie zawsze przekładają się jednak na stan faktyczny - można przecież założyć, że nieopatrznie na biednego dawcę narządów wybrano wybitnego fizyka jądrowego - noblistę, nieprzewidziano także, że 10 pacjentów oprócz niefunkcjonujących narządów wymagających natychmiastowego przeszczepienia cierpi na nieuleczalną chorobą, i nawet po przeszczepie zostanie im 1 dzień życia. Czyż nie należałoby więc ocalić fizyka jądrowego - jednostki wybitnej, dobrze rokującej, kosztem zbiorowości nieefektywnej? Ale co to za stawianie na szali życia ludzkiego przez pryzmat osiągnięć i nadziei! Wszyscy ludzie są przecież równi!
Po pierwsze - lekarz nie jest bogiem i nie decyduje o tym kto może żyć, a kto nie. Owszem musi ratować życie ludzkie, ale w graniach rozsądku, prawa i moralności.
Zabicie zdrowego człowieka jest niemoralne, niezgodne z prawem i etyką lekarską. Usprawiedliwione moralnie jest pozwolenie na śmierć, jeżeli po użyciu wszystkich dostępnych środków i legalnych możliwości nie zdołaliśmy uratować czy ochronić danego człowieka.
Można przecież zgłosić się do banku narządów - i uzyskać je stamtąd. Poczekać, aż ktoś nierozważny ulegnie wypadkowi i zakończywszy swoje życie będzie mógł być dawcą dla wszystkich. Jeżeli jest to kraj, w którym zalegalizowana jest kara śmierci - można wykorzystać narządy skazańca - w Chinach przecież kary śmierci wykonuje się statystycznie do 5 razy w ciągu jednego dnia. Albo… dokonać barteru. Czyż nie uczy się nas miłości bliźniego, pomocy wzajemnej i solidarności? Przecież potrzebne narządy to nerka, płuco, wątroba, siatkówka, kość, skóra, itd. A więc, takie, które się regenerują albo występują w ilości co najmniej dwóch. Niech więc osoba potrzebująca nerki podzieli się płatem wątroby, osoba potrzebująca wątroby odda jedną siatkówkę, osoba potrzebująca siatkówki odstąpi kawałek kości biodrowej, itd.
Niech kreatywny lekarz poczuje się spełniony.
Przy zwrotnicy
Na barkach jednego człowieka spoczywa odpowiedzialność za życie lub śmierć - jednej lub dziesięciu osób. Sugerowanym rozwiązaniem jest wybrać - ocalić jedną czy dziesięć osób. Od razu nasuwa się odpowiedź, że dziesięć. Czyste kalkulacje nie zawsze przekładają się jednak na stan faktyczny - można przecież założyć, że w jednym wagonie znajduje się wybitny fizyk jądrowy - noblista, a w drugim dziesięć nieuleczalnie chorych, którym daje się 1 dzień życia. Czyż nie należałoby więc ocalić fizyka jądrowego - jednostki wybitnej, dobrze rokującej, kosztem zbiorowości nieefektywnej? Ale co to za stawianie na szali życia ludzkiego przez pryzmat osiągnięć i nadziei! Wszyscy ludzie są przecież równi!
Problem moralny:
Nie zabijać.
Nie można oceniać wartości życia ludzkiego. Życie jest wartością najwyższą, a wszyscy ludzie są równi.
Wydawałoby się, że jakkolwiek nie postąpi człowiek przy zwrotnicy, musi zabić i obciążyć swoje sumienie. Czy więc wybrać większe dobro i ocalić dziesięciu ludzi?
A może poszukać lepszego wyjścia z tej sytuacji, można przecież: zablokować zwrotnicę, rzucić się do ucieczki i pozwolić wagonikowi rozbić się na rozwidleniu, ocalając przy tym życie 11 osób i swoje.
Można też krzyknąć do ludzi, żeby odjechali wagonikiem - oni będą uciekać, a rozpędzony wagonik nr 2 skierowany na ich tor będzie ich gonić wytracając prędkość. Co więcej, gdy prędkość ta okaże się bezpieczna będzie można dodatkowo pokusić się o wykorzystanie pozostałej energii kinetycznej do popchania „uciekającego” wagonika, tak aby nie zużywając energii dziesięciu osób dojechać do końca tunelu i przy okazji dotransportować tonę węgla. Są więc rozwiązania moralnie poprawne i ekonomicznie opłacalne.