041 djvu

80

Barwę swą przeniósł w korali powoje,

Tam, leżą szczątki z tćj łodzi rozbicia Co mnie nieść miała przez ocean życia,

Tam leżą perły—łzy moje!

A ja gdy kruchej chwyciłam się deski.

To mnie mój anioł, mój promień niebieski Wyniósł do brzegu, pod bramę klasztorną. Słońce w tóm morzu chowało swą głowę Razem z móm szczęściem — a dzwony spiżowe firały modlitwę nieszporną.

Lecz mi nie dali wypocząć po trudzie,

I znów do świata zepchnęli mnie ludzie.

Świat mnie otoczył samolubnym krzykiem.

Jak zwiędła palma stanęłam na puszczy Bez kropli rosy — bo nikt z całej tłuszczy Nie mówił moim językiem.

Od tych pamiątek nim dusza odwyknie,

Czasem jak dzićcię jeszcze we śnie krzyknie Chociaż już boleść na czole się starła,—

Nieraz się oko weselem rozżarzy.

Nieraz i uśmiech błądzi po twarzy,

Ale ja sercem umarłaI

Wszakże ja, Boże! nie skarżę Się tobie,

Że mi tak wiosna przelata w żałobie, \

Że mi zdeptano moją wiarę młodą!

Ni ja losowi chcę złorzeczyć kłamnie?* \ Wszakże kochałam — to już dosyć dl^ rtmifb — Miłość jest w sobie nadgrodą. '

Choć pamięć o Nim pamięci niewarta,

Chociaż ta dusza przez niego rozdarta Dawno niewdzięczną pogardza istotą —

Jednak ja Boże, wyznać się nie wstydzę,

Że w tćj miłości moją chwałę widzę —

Miłość jest zawsze pół-cnotą.

Nie dbam ja Panie, że w tym wielkim tłumie, Nikt mój miłości, nikt mnie nie zrozumie,

Może ją nawet wyśmieją szkielety,

Że oprócz Ciebie, co znasz ptaków loty.

Chyba mnie pojmie mój anioł-stróż złoty I bratnia dusza poety.