FIZYOLOGIA RUCHÓW 397
w płaszczyźnie, określonej punktem środkowym stawu, oraz początkiem i końcem mięśnia. Pozatem będzie tu można zastosować prawidła, omówione powyżej przy stawie zawiasowym.
Wynik współdziałania kilku mięśni jednostawowych, z których każdy wzięty z osobna poruszyłby daną kość w innym kierunku, określamy jak następuje. Na podstawie przytoczonego powyżej prawa
0 momencie siły, działanie każdego mięśnia da się zastąpić siłą mniejszą z przyczepem dalej od stawu, lub większą z przyczepem bliższym. To nam dozwala zredukować wszystkie mięśnie współdziałające do jednego punktu przyczepu. Pozostaje jeszcze oznaczenie wypadkowej, które uskuteczniamy zapomocą wykreślenia ró-wnoległoboku sił dla dwóch mięśni, potem dla dwóch innych i t. d. aż otrzymamy kierunek i wielkość wypadkowej.
Prócz działania mięśnia jedliostawowego na staw: nad którym mięsień przebiega, w nowszych czasach wykryto też działanie na stawy sąsiednie (O. F i-scherj. I tak, ruch zginający przedramię ograniczy się do stawu łokciowego tylko przy ustalonem ramieniu. W przeciwnym razie dołączy się niechybnie ruch ramienia ku tyłowi. Wpływ ten na staw barkowy jest koniecznością mechaniczną, występuje bowiem równie wyraźnie i na sztucznym modelu, w którym mięsień zastąpiono sznurem sprężystym. Dodać należy, że ze zginaczy przedramienia jednostawowymi mięśniami są: m. ramieniowy wewnętrzny i krótka głowa m. dwugłowego. Długa zaś głowa tego ostatniego po części wyrównywa opisane działanie zginaczy na staw barkowy, dzięki swemu przyczepowi z przodu
1 powyżej główki kości ramieniowej.
Mięsień dwu- lub wielostawowy. Mięsień, przebiegający ponad dwoma lub więcej stawami, przedstawia już warunki wysoce zawiłe w porównaniu z opisanymi powyżej. Tern bardziej zatem trzeba i tu zagadnienie uprościć, aby je uczynić przystępnem dla analizy.
Co do mięśnia dwustawowego zatem przyjmujemy, że osi wszystkich trzech kości leżą w jednej płaszczyźnie, obie zaś kości skrajne są połączone prostolinijnem pasmem mięśniowem (zob. ryc. 131).