Sponsorzy2A501

383

Małą zaledwie cząstkę poezyj Bajrona posiadamy w polakiem tłumaczeniu, ale to co mamy, dzięki mistrzowskim przekładom, stało się naszą własnością. I czyli to przypisać należy nadzwyczajnemu bogactwu naszego języka, tak snadno przyjmującemu najrozmaitsze barwy, czyli też niesłychanej zdolności tłumaczów, którzy wniknąć zupełnie umieli w gie-niusz wielkiego poety, dzięki tak jednemu jak i drugim, podziwiać możemy w całym blasku, niezrównaną piękność utworów Bajrona.

Obszerny rozbiór poematu „Mazepa” nie może być obojętnym dla czytelnika , albowiem przedmiot jakkolwiek nie ściśle historyczny, ale raczej opromieniony fuutazyą poety, a bardziej jeszcze skrzywiony podaniem, wszelako osnuty jest na tle naszych dziejów. Poemat zaś tyle zawiera niezliczonych piękności, że niepodobna się ograniczyć na ogólnem jego wspomnieniu.    ‘łu‘ e i . i' 'n““*'rL

Noc ciemna panuje dokoła. Świecą tylko łuny zwycięzkich pogoni. Karol XII złamany trudem i troską spoczywa pod cieniem jedliny, na łożu usłanćm z liścia. Gorączka zgania sen z oczów nieszczęśliwego bohatera, ale młody monarcha po królewsku znosi upadek:

,j|» ;    iv. 3 a .1    _:n\ n i tfUMtu ^ (u nJóido;' «h

Pod moc swej woli podbija cierpienia Jak niegdyś wrogi, a żal i westchnienia Tak milczą w jego łonie tnjeinnlczem, »U I Jak niegdyś wrogi przed jego obliczeni.

.    , lWiuaułhnw w rtną I .11    ¹ u oliiiil

Dokoła mężni spoczywają wodzowie, każdy w płaszcz obwinięty, smutny i milczący trzyma w dłoni cugle swojego konia.

W niebezpieczeństwie jeździec I koń jego,

Są jakby bracia jeden dla drugiego,

Wśród nich Mazepa pod rozłoźysiemi . >

Gałęźmi dębu, na chropawej ziemi Słał sobie liście I drzewne kouary,

Jak dąb ów silny 1 ledwie mniej stary i mmi    iaos ^HetDia'¹ kozaków, jak śród gromów wojny,

Śród burzy losu, zimny I spokojny.

„_r    „    . ,    ™ t . ,

\Y szyscy spoczywają, Mazepa jeden czuwa pomiędzy mmi.

On zanim uległ, zwyczajem kozaka, Opatrzył naprzód wiernego rumaka:

Otarł go bnrką 1 głaszcze po grzywie, Cieszył się patrząc jak pasł się skwapliwie. Lecz w tern koń-kozak był równy Mazepie: Dziki 1 chyży jak wicher na stepie.

Mało dbał o to czćm wzmoże swe siły, Byleby panu w potrzebie służyły-

a a ”2