Sponsorzy2B701

395

W Korsarzu jak utrzymują niektórzy, Bajron wziął za wzór Napoleona, tylko że ścieśnił pole działania swego bohatera, przedslawinjąc go jako prostego morskiego rozbójnika. Konrad z nienawiści dla ludzi popełnia mordy i bezprawia; a jednak w skażunem jego sercu, na czarnem tle zbrodni, świeci uczucie świętej i stałej miłości. Ów złowieszczy bohater nie jest pospolitym zbrodniarzem:

Od brzega do brzega,

Imię się jego jak piorun rozlega,

To dość: o resztę nie trwoży się rzesza,

W bitwach on tylko z jej tłumem się miesza,

Zresztą sam zawsze; krótkie jego słowa,

Lecz wnet co wyrzekł, dłoń spełnić gotowa.

Konrad zamyśla o nowej wyprawie, wydaje rozkazy korsarzom. Wszyscy zbierają się posłuszni jego woli.

Dziwny ten człowiek dumy i inłlczeula,

Którego nigdy śmiechu, ul westchnienia Nikt z nich nie widział, którego zdaleka Sam widok twarz leh bladością powleka,

Rządzi Ich duszą z tą sztuką władania,

Co zmusza, mami, lecz sądzie zabrania.

Cóż jest ów urok, że mu ulkt z korsarzy,

Choć szemrze, zajrzy, sądzić się nie waży?

Co w nich dian wzbudza tę cześć, posłuszeństwo?

Potęga myśli, duszy czaruoksięztwo.

One go wzniosły, gdy I los mn sprzyja!

Konrad był z rzędu owych ludzi, w których zbyt wielka siła namiętności nie umió się nagiąć do ciasnych form krępujących społeczeństwo: dumny, nieugięty, niezrozumiany od tłumu:

Zamiast nawzajem gardzić zgrają podłą,

§

On przeklął cnotę jak swych cierpień źródło. Zalśulony gniewem klnąc zdrajców obłudzie, Choć znał, zapomniał, że są lepsi ludzie. Lżony, wzgardzony, bez zgryzot nawzajem, Serce swe z ludzkim rozbratał rodzajem,

I obrał sobie za sw'ój cel na ziemi,

Za winy kilkn, mścić się nad wszyslkiewl.

Ale mimo to Konrad nie zamyka swej duszy przed czystym i promien nym urokiem miłości.