546 (2) tif

Żadna, ale mu tego nie powiem.

-    Mówiłem ci kiedyś, że zasługuję na śmierć. Teraz rozumiesz. Jestem potworem. Zabiłem rodzonego brata. Ale to jeszcze nic. - Czeka, aż na niego spojrzę. - Żałuję - uzupełnia lodowatym tonem - że nie zrobiłem tego wcześniej.

Dochodzę do wniosku, że bez względu na to, co mówią Mary i Leo oraz czego chce Josef, nie mam prawa udzielić rozgrzeszenia. Myślę o matce, która mi wybaczyła na łożu śmierci. O rozpędzonym samochodzie, nad którym nie mogłam zapanować.

Nieważne, kto ci wybacza, jeśli ty nie możesz zapomnieć.

W myśl anegdoty, którą usłyszałam od Leo, to ja będę żyć w strachu. Ale ten człowiek - który pomagał zabijać miliony, który zabił przyjaciółkę babci i pastwił się nad więźniami, który bezczynnie patrzył na śmierć brata - nie czuje skruchy.

Jak na ironię to ja, od zawsze na bakier z religią, mam wymierzyć biblijną sprawiedliwość: oko za oko, śmierć za śmierć. Otwieram plecak i wyjmuję idealnie wypieczoną bułkę. Ma ten sam splot na wierzchu, tak samo posypana jest cukrem jak ta, którą upiekłam dla babci. Różni się tylko nadzieniem.

Josef bierze ją ode mnie.

-    Dziękuję - szepcze ze łzami w oczach. Czeka pełen nadziei.

-    Jedz - mówię.

Kiedy ją przełamuje, widzę strzępki tojadu, który posiekałam i wymieszałam z ciastem.

546