68 (143)

68 POŁĄCZENIA SZKŁA Z METALEM

Poważną zaletą przepustów miedziopłaszczowych jest bardzo dobra rozpuszczalność tlenku miedziawego CU2O w szkle ołowiowym. Powierzchnia wtopionego przepustu ma barwę czerwoną (CU2O) lub też złotawą (Cu). Przepusty o barwie ciemnobrązowej (prawie czarnej) powstają w wyniku zbytniego utleniania powierzchni (CuO). Dają one w rezultacie złącze nieszczelne. W celu uniknięcia zbytniego utlenienia powierzchni miedzi druty miedziopłaszczowe pokrywane są warstewką boraksu bezwodnego. Niektórzy producenci pokrywają drut miedzio-płaszczowy boraksem nawet podwójnie.

3.3.1. Zarys technologii drutu miedziopłaszczowego

Wymagania techniczne stawiane drutom miedziopłaszczowym omówione zostały w punkcie 3.1. Poniżej omówiono zarys najczęściej stosowanych metod technologicznych.

Na pręt o średnicy wynoszącej ok. 10 mm, wykonany ze stopu żela-zoniklowego o zawartości ok. 42% niklu, nakłada się rurkę z miedzi elektrolitycznej o grubości ścianki wynoszącej ok. 1 mm. W celu zapewnienia szczelnego połączenia Fe-Ni z płaszczem miedzianym stosuje się folię mosiężną, którą lutuje się rdzeń z rurką w piecu wodorowym.

Skład procentowy stopu żelazoniklowego powinien być dokładnie ustalony dla każdej partii materiału (porównaj wykres podany na rys. 3-5). Miedź elektrolityczna stosowana do wyrobu płaszcza otaczającego rdzeń Fe-Ni powinna być wolna od tlenu i tlenków. Rdzeń że-lazoniklowy owija się folią mosiężną i wsuwa się do rurki miedzianej. Po sprasowaniu całości, np. przez przeciągnięcie przez przeciągadło

0    odpowiedniej średnicy lub przez zmłotkowanie na młotkownicy obrotowej, uzyskane w ten sposób pręty wyżarza się w piecu wodorowym. Operacja ta ma na celu, jak wspomniano, zlutowanie rdzenia Fe-Ni z płaszczem miedzianym. Temperatura lutowania zależy od rodzaju zastosowanej folii mosiężnej (o grubości około 50 [x) i od prędkości przesuwu w piecu. Dalszą operacją jest stopniowe przeciąganie pręta, a następnie drutu, aż do uzyskania pożądanej średnicy (0,3 -h 0,5 mm). W zależności od stosowanej metody przeciągania i ciągliwości użytych materiałów ilość koniecznych operacji przeciągania może być różna

1    przeciętnie wynosi kilkadziesiąt. Utwardzenie materiału wywołane zgniataniem wymaga między poszczególnymi operacjami wyżarzania prętów, a następnie drutu w strumieniu przepływającego wodoru lub mieszanki wodoru i azotu.