58 (178)

58 POŁĄCZENIA SZKŁA Z METALEM

framu (W0₂ i WO3) oraz tlenki molibdenu (M0O2 i M0O3). Natomiast tlenki żelaza lub niklu rozpuszczają się w szkle stosunkowo trudno.

Rozpuszczone w szkle tlenki metalu tworzą warstwę pośrednią między metalem a szkłem czystym. Warstwa ta, jeżeli utlenienie powierzchni metalu jest właściwe, przylega mocno zarówno do metalu, jak i do szkła.

Przez właściwe utlenienie należy rozumieć utworzenie na powierzchni metalu warstewki odpowiedniego tlenku o odpowiedniej grubości.

Warstwa pośrednia szkło-tlenek

Warstwa pośrednia metal-tlenek

Szkło

Powierzchnia styku

\ MetaI

2 tycze nieszczelne	2 łącze próżnioszczelne
Połyczeme
Mech. słabe	Mech. mocne	Mech. słabe
Barwa złącza
Czarno --czerwona do czerwonej	Czerwona do blado -czerwonej	Metaliczna barwa miedzi -złota

Rys. 3-6. Schemat złącza miedź-szkło w trzech typowych przypadkach [6]

Przykładem dobrze ilustrującym zachodzące wtedy zjawiska jest łączenie miedzi ze szkłem. Na powierzchni metalu powinna być utworzona warstewka tlenku miedziawego o barwie czerwonej (Cu₂0).

Nie wolno w żadnym przypadku dopuścić do utworzenia się tlenku miedziowego o barwie czarnej (CuO) świadczącej o zbytnim utlenieniu powierzchni. Tlenek ten będąc porowatym powoduje, że złącze jest nieszczelne.

Na rys. 3-6 przedstawiono schematycznie trzy przypadki, jakie mogą zachodzić w czasie wykonywania złącza miedź-szkło.

Mocne złącze próżnioszczelne otrzymamy w przypadku utworzenia się warstwy pośredniej (część środkową). Miejsce złączenia będzie wówczas miało barwę czerwoną. Złącze w równym stopniu szczelne, ale słabe mechanicznie otrzymamy wówczas, gdy warstwa pośrednia praktycznie się nie utworzy i wówczas barwa złącza będzie złotawa (część prawa rysunku). Złącza słabe mechanicznie i jednocześnie nieszczelne otrzymujemy w przypadku utworzenia się zbyt grubej warstewki tlenku. Warstewka nierozpuszczalnego tlenku zmniejsza wytrzymałość mechaniczną złącza, które wskutek porowatej konsystencji może być nieszczelne.