Bauhaus37

Tęczowe oko świeci.

W powolnej procesji przechodzą postaci: spaceruje biała, żółta, czerwona, niebieska kula, kula stąje się wahadłem, wahadło kołysze się, zegar idzie. Wiolinowy Korpus, W Kolorową Kratkę, Elementarny, “Lepszy Pan», Niepewny, Różowy, Turek. Korpusy szukają głów, przechodzą na przeciwną stronę. Szarpnięcie, łoskot, marsz zwycięstwa, gdy się odnajdą: Wodogłowie, korpus Marii i korpus Turka, Przekątna i korpus « Lepszego».

Olbrzymia ręka nakazuje spokój. - Lakierowany anioł staje i ćwierka trililili...

Pośród tego niczym duch przemyka, dyrygując i gestykulując, Magister, Spallanzani E.T. A. Hoffmanna¹², zmarły po tysiąckroć od samobójczego strzału i z troski o funkcję tego, co funkcjonalne.

Obojętnie rozwija się roleta z barwnymi kwadratami, strzałą i znakiem, przecinkiem, częściami ciała, liczbami, reklamą: « załóż konto pocztowe», Kukirol¹³... Po obu stronach abstrakcje linearne z mosiężnymi głowami i niklowymi korpusami, poprawa nastroju wyczuwalna niemal barometrem.

Ognie bengalskie. Terier Kaprys robi: <• służyć!»...

Dzwonek brzęczy. Wielka ręka - Zielony - Meta - korpusy... Barometry szaleją, śruba kręci się, oko żarzy się elektrycznie, ogłusząjący hałas, czerwień. Magister strzela do siebie ostatni raz - skutecznie, kurtyna opada”.

Ilustracja6: Gabinet figur II. Wariacja. Projekt

Magister z poprzedniej wersji jest tutaj Demonem (figurą centralną). Na linach z drutu z przodu ku tyłowi sceny pędzą metolowe postaci. Inne kołyszą się, obracają, brzęczą i skrzypią, mówią albo śpiewają.

Ilustracja7: Scenografia do „Meta albo Pantomima miejsc”

Improwizacja sceny Bauhausu. Po raz pierwszy wystawiona w Weimarze w 1924 roku.

Różne elementy rozwijają kolejne stadia przebiegu prostej akcji, które są zapowiadane napisami typu: „wejście”, „wyjście”, „przerwa”, „napięcie”, „I, II, III stopień akcji wzrastającej”, „namiętność”, „konflikt”, „punkt kulminacyjny”, rozstawionymi w różnych miejscach sceny albo zależnie od potrzeby zapowiadanymi z ruchomego pomostu. Aktorzy odgrywają w odpowiednim miejscu to, co zostało zapowiedziane. Rekwizyty to kanapa, schody, drabina, drzwi, poręcze, drążki.

Ilustracja8: Scenografia do „Don Juana i Fausta” Grabbego

Deutsches Nationaltheater, Stuttgart 1925. Scena Don Juana (plac rzymski) i Fausta (gabinet uczonego) połączone w jeden obraz. Kolor: srebrnoszary-złotobrązowy; do tego niebiesko-czerwono-żółte transparentne okna.

Ilustracja9: Scenografia do „Mordercy, nadziei kobiet” Hindemitha-Kokoschki

Przedstawienie w Landestheater, Stuttgart 1921. Dzięki ruchomej architekturze wieża więzienna zamienia się w bramę wolności. Forma: architektura muzyczna. Barwy: ciężkie i mroczne, głęboki brąz, czarny, białoszary, angielska czerwień. Mężczyzna w niklowym pancerzu, kobieta w szacie koloru miedzi.