B

SAMOLOT MYSUWSKł

Opracowanie: PAWEŁ MISTEWICZ

tiuy.

m ■ W

DANE TECHNICZNE

Rozpiętość (bez rakiet na końcach skrzydeł)    - 9,45 m

Długość    -15,03 m

Wysokość    - 5,09 m

Masa własna

(z silnikiem F-110-GE)    - 8627 kg

Masa startowa (maksymalna) -19187 kg

Prędkość maksymalna

(na poziomie morza)    -1472 km/h

Prędkość maksymalna

(na wysokości 12190 m)    - 2124 km/h

Prędkość lądowania    - 280 km/h

Zasięg maksymalny

(do przebazowania)    - 3650 km

Pułap praktyczny    - 15240 m

I ł U początku 1970 roku pięć amerykańskich firm lotniczych przystąpiło do prac projektowych nad nowym myśliwcem. Ich podstawą Pyły założenia programu rządowego -Pudowa lekkiego samolotu myśliwskiego. Nowa maszyna miała charakteryzować się wysokimi walorami Pojowo-eksploatacyjnymi, zwłaszcza dużą manewrowością i łatwą oPsługą. Spośród pięciu projektów do konkursu wyprano dwa opracowane przez firmy: General Dynamics (YF-16) i Northrop (YF-17). Przeprowadzone próby porównawcze YF-16 i YF-17 wykazały wyższość tych firmy General Dynamics. Otrzymała ona pierwszy kontrakt na Pudowę 8 maszyn przedseryjnych. Samolotom seryjnym, których produkcja ruszyła na początku 1976 roku, przydzielono oznaczenie F-16 i nazwę „Figh-(ng Falcon*. Budowano je w dwóch zasadniczych odmianach - jednomiejscowej F-16A (Pojowej) i dwumiejscowej F-16B (szkol-no-treningowejj. lata 80. przyniosły modernizację samolotów w zakresie wyposażenia tak, aby nowe F-16 mogły odgrywać rolę maszyn wielozadaniowych. Unowocześnione samoloty otrzymały oznaczenie F-16C (jednomiejscowy) i F-16D (dwumiejscowy).

Trwająca do dziś modernizacja samolotów sprawia, że pozostają one nadal jednymi z najlepszych myśliwców na świecie. Akcja reklamowa i wysokie walory bojowo-eksploatacyj-ne zadecydowały o dużym sukcesie eksportowym tego samolotu. W latach 80. F-16 znalazły się na wyposażeniu lotnictwa wojskowego Bahrajnu, Belgii, Danii, Egiptu, Grecji, Holandii, Indonezji, Izraela, Korei Południowej, Norwegii, Pakistanu, Portugalii, Singapuru, Tajlandii, Tajwanu, Turcji i Wenezueli. Należy także dodać, że F-16 jest jednym z najbardziej poważnych kandydatów na samolot wielozadaniowy lotnictwa polskiego.

Samolot uzbrojony jest w jedno (stałe) sze-ściolufowe działko M61A1 kal. 20 mm. Uzbrojenie podwieszane jest przenoszone na dziewięciu węzłach. Stanowią je między innymi kierowane pociski rakietowe klasy powietrze-powietrze AIM-9 Sidewinder i AIM-120 AM-RAAM oraz bomby lotnicze typu Mk 82, 83, 84, GBU-10 Payeway i inne.

Uwagi wstępne

Model kartonowy samolotu F-16C został opracowany w podzialce 1:33 i przedstawia maszynę w barwach amerykańskiego 50 TFW (Skrzydła Myśliwskiego) stacjonującego w bazie lotniczej Hahn w Niemczech. Model jest stosunkowo trudny i pracochłonny w montażu. Z tego też względu przeznaczony jest głównie dla mających spore doświadczenie w budowie modeli kartonowych. Można go wykonać w wersji pełnej, to jest z otwartym podwoziem, wyposażeniem wnętrza kabiny pilota i podwieszonym uzbrojeniem. Modelarzom o mniejszym doświadczeniu polecałbym budowę kartonowego F-16C w wersji uproszczonej - bez wnętrza kabiny i dodatkowego uzbrojenia. Przed przystąpieniem do montażu modelu trzeba szczegółowo zapoznać się z opisem budowy i wszystkimi rysunkami montażowymi. Podczas pracy będą nam potrzebne następujące materiały i narzędzia: tektura grubości 1 mm, drut średnicy 1 i 0,5 mm, nożyczki, klej do kartonu (Wikot, Hermol itp.) oraz tusz kreślarski i farbki (do retuszy kolorystycznych).

Opis budowy

Budowę modelu rozpoczynamy od montażu szkieletu kadłuba. W tym celu podklejamy tekturą grubości 1 mm wszystkie części znajdujące się na arkuszach nr 1 i 2. Cz. A1 łączymy z cz. A2 za pomocą sklejek A3. Następnie wycinamy wszystkie potrzebne nam wręgi -od B1 do B9. Wszystkie sąsiednie części, na przykład B2 i B2a, B3 i B3a, obrabiamy razem tak, aby miały jednakowy obrys i sklejamy ze sobą. Gotowe wręgi mocujemy do cz. A1 i A2. Teraz cały szkielet usztywniamy w płaszczyźnie poziomej częściami C1-C8 (z lewej strony) i C1a-C8a (z prawej). Od góry przyklejamy cz. C9, zaś do cz. C7 mocujemy boczne ścianki kabiny pilota - cz. E1. W dalszej kolejności wykonujemy .komory podwozia głównego, które są umiejscowione pomiędzy wręgami B6a i B7. Do tego celu wykorzystujemy cz. D1-D3 (L i P). Montaż szkieletu kończymy poprzez przyklejenie cz. F1L, F1R F2L i F2P Ten etap budowy dokładnie ilustruje rys. 2.

Gotowy szkielet kadłuba możemy już oklejać kolejnymi częściami. Najpierw przytwier

Rys. 1. Przekrój podłużny

fiUłUs

20q,

dzamy części dotyczące okolicy kabiny pilota - cz. 1,2, 3, 3a, 4L, 4P i 5 (patrz rys. 2). W dalszej kolejności mocujemy do szkieletu cz. 6 oraz 71,7R 81, 8R 9L, 9R 10,11,12 i 13 (od góry). Dolną część kadłuba oklejamy cz. 7a, 8a, 9a, 10a. 11aL, 11aR 11b. 12a i 13a. Do cz. F2L przytwierdzamy cz. 16L, zaś do cz. F2P - cz. 16P Dziób samolotu (osłona radaru) wykonujemy z dwóch segmentów. Pierwszy z nich to cz. 17, J1 i J2, zaś drugi to cz. 18 i J2. Z tylu mocujemy jeden segment, który tworzą cz. J3. J4 i 19. Kadłub kończy dysza wylotowa silnika, którą wykonujemy z cz. J5 (podklejona tekturą) i cz. 20. Do wnętrza dyszy wklejamy cz. 20c. na zewnątrz zaś cz. 20b 120a. Kadłub uzupełniamy pozostałymi, drobnymi częściami. Do cz. 6 przytwierdzamy uformowane cz 6a (z lewej i prawej strony) oraz cz. 14L i 14P (końcówka płynnego przejścia skrzydła w kadłub). Na granicy cz. 8L i 9L mocujemy element osłony działka - uformowana cz. 15, a do cz. 10 przytwierdzamy lekko uwypukloną cz. 10b. Na koniec możemy dokleić hamulce aerodynamiczne umiejscowione w tyle kadłuba - cz. 40L i 40R Doklejamy je do wręgi B9 i uzupet-

2 - MAŁY MODELARZ