CCF20110124100

29. Z HISTORII NAWIGACJI

29. Z HISTORII NAWIGACJI

i 401. Specjalne księgi zestawiające odległości pomiędzy poszczególnymi portami i punktami zaznaczonymi na wybrzeżach, dołączane do żeglarskich map kompasowych:

a.    portolany,

b.    asirolabia,

c.    plotingi,

d.    locje.-,

1402.    Pionowy pręt rzucający cień; w czasach antyku astronomiczny instrument pomiarowy, przodek zegara słonecznego, umożliwiający obliczenie w południe wysokości Słońca i szerokości geograficznej:

a.    portolan,

b.    gnomon,

c.    astrolabium,

d.    laska Jakuba;

1403.    Starożytny i średniowieczny

precyzyjny przyrząd astronawiga-cyjny w kształcie metalowego pierścienia    (wyskalowanej

tarczy) z obrotową wskazówką (alidadą), służący do mierzenia wysokości ciał niebieskich:

a.    sekstant,

b.    busola,

c.    astrolabium,

d.    horoskopium;

1404.    Antyczny przodek dzisiejszych locji, w którym pedantycznie zapisywano szczegóły zarysu linii brzegowej, charakterystyczne elementy rzeźby terenu, prądy morskie oraz inne informacje i fakty, zestawiając je dla danego akwenu:

a.    portolan,

b.    periplus,

c.    pilot,

d.    astrolabium;

1405.    Instytucja powołana do życia w Anglii w 1714 roku z zadaniem wypracowania skutecznego sposobu określania długości geograficznej pozycji statku na pełnym morzu;

a.    Trinity House,

b.    Greenwich Royal Obserw-tory,

c.    Board of Longitude,

d.    British Admiralty,

1406.    Stosowany do dzisiaj system określania pozycji na podstawie szerokości i długości geograficznej oparty na podziale kola na 360° rozpowszechnił się szeroko mniej więcej:

a.    XV wieku,

b.    XII wieku,

c.    II wieku p.n.e.,

d.    V wieku p.n.e.;

1407.    Najsłynniejsza latarnia morska starożytności, wzniesiona przez Sostratosa z Knidos w latach 299-288 p.n.e., o wysokości 130 m, widoczna z odległości ok. 40 km, zniszczona przez trzęsienie ziemi w 1302 roku:

a.    Latarnia na wyspie Faros, u wejścia do Aleksandrii,

b.    Kolos na wyspie Rodos,

c.    Latarnia w porcie Ostia kolo Rzymu,

d.    Herakleica Pontica;

1408.    W którym roku Merkator wydał po raz pierwszy mapę morską w nowym odwzorowaniu, nazwanym później na jego cześć odwzorowaniem Merkatora?

a.    w 1492 r.

b.    w 1569 r,

c.    wlóóOr,

d.    w 1789 r;

1409.    Igłę magnetyczną znano w Europie już pod koniec XII w., lecz jej wynalazcami prawdopodobnie byli Chińczycy, którzy posługiwali się nią w żegludze morskiej już:

a.    w 11-1 w p.n.e.,

b.    w in-rv w„

c.    w VI-V1I w.,

d.    w IX-X w.;

1410.    Mapy wykonano po raz pierwszy w tym odwzorowaniu w 1569 roku i cltoć było ono wielokrotnie modyfikowane, m.in. przez Molyncauxa, Fi. Wrighta i J. Gre-gory'ego, do dziś nazywane jest:

a.    odwzorowaniem Gaussa,

b.    odwzorowaniem Marinosa,

e.    odwrorowaniem Merkatora,

d.    odwzorowamicm Lamberta;

1411.    Starożytni Grecy rozpoczynając swoje prace kartograficzne mogli opierać się na pokaźnych osiągnięciach poprzedników, którzy wprowadzili skalę, punkty kardynalne oraz pojęcie mapy świata. O kim mowa?

a.    Babilończycy,

b.    Kartagińczycy,

c.    Egipcjanie,

d.    Summerowjfc;

1412.    Najstarszy instrument nawigacyjny, wymieniony już w Starym Testamencie, który służył do pomiaru kątów:

a.    kwadrant,

b.    oktant,

c.    sekstant,

d.    laska Jakuba;

1413.    Najstarsza znana mapa morska, pochodząca z XIII wieku:

a.    Carla del Mundi,

b.    Carla Venetiana,

c.    Mundial dcl Torro,

d.    Carla Pisana',

1414.    Instrument nawigacyjny, wynaleziony w 1590 roku przez Johna Davisa, służący do pomiaru wysokości ciał niebieskich:

a.    nokturnał,

b.    backstaff (kwadrant Davisa),

c.    oktant,

d.    sekstant;

1415.    Pochodzący z XII wieku zbiór przepisów morskiego prawa zwyczajowego:

a.    islandzki Jonk-bok,

b.    rodyjskt Nomos rodion nautikos,

c.    francuskie Róles d'Oleron,

d.    angielski Black Book of Admiralty,