Depresja u dzieci i mlodzieży 9 (67)

JOaó Colfados Zorraqulno_

Terapie oparte na relacjach rodzinnych

Przez taicie terapie rozumiemy pracę rodziny od chwili, kiedy dziecko w swoim rozwoju socjaiizacyjnym otwiera się na innych. Wychowanie powinno maksymalnie ułatwić mu to otwarcie, tak ważne w kształtowaniu się osobowości. Wśród szczególnych elementów socjalizacji człowieka wylicza się¹²: rodzinę, szkołę, grupy rówieśnicze, grupy zawodowe, środki komunikacji etc. Jednakże „zasadniczym czynnikiem ” socjalizacji jest rodzina

>    Rodżina nie tylko dostarcza nam możliwości uczenia się, lecz także ułatwia i troszczy się o interioryzację elementów kulturowych, których naucza.

>    Rodzice są czynnikami socjalizującymi nie tylko wtedy, kiedy zamierzają umocnić relacje dzieci z otoczeniem, lecz zawsze również wtedy, gdy wchodzą z nimi w interakcje.

>    Grupa domowa jest idealnym obszarem dla .spotkania" różnych osób, które komunikują swoje wnętrze, wspierają się. wzbogacają wzajemny szacunek dla siebie, zapewniają wewnętrzne bezpieczeństwo, rozwijając i umacniając obraz samego siebie.

>    Rodzinna interakcja zakłada i oznacza dobre relacje w rodzinie, ponieważ wymaga postawy bezpośredniej, autentycznej i głębokiej.

>    Z drugiej strony wzorce, które kierują różnymi rolami rodzinnymi są wzorcami otwartymi, będącymi ze sobą w dialogu i goto-

“ JMi OUINTANACABANAS (red.), Pedagogia familiar, Narcea, Madrid 1993, s. 31-44.

O 132

wymi na adaptację, co ma szczególne znaczenie dla wyzdrowienia dziecka, które cierpi na zaburzenia depresyjne.

Interwencje dotyczące samego podmiotu i jego otoczenia

Interwencja rodziny w zachowanie dziecka, ofiary symptomów depresyjnych, winna opierać się na dwóch fundamentalnych celach: ma pomóc zbudować silne -ja" < przywrócić więź rodzice-dziecko w najbardziej zadowalającej formie. Odbudowa jego „ja” i szacunku do siebie samego ma pozwolić dziecku dowartościować siebie przez to, kim jest oraz dowartościować swoje otoczenie rodzinne, ma pozwolić wykorzystać możliwości, ocenić i zaakceptować tak wydarzenia przyjemne, jak i frustrujące chwile w życiu.

Zasygnalizujmy sposoby rozwijania u dziecka i nastolatka szacunku dla samego siebie, które można realizować we własnym środowisku rodzinnym:

>    uświadamiać mu (na zasadzie lustra) od najmłodszego wieku jego wartość, jego postępy poprzez zwyczajne spojrzenie, uśmiech;

>    dać mu odczuć satysfakcję ze spotkać z innymi ludźmi;

>    przekazać poczucie wyjątkowości jego osoby tak, aby potrafiło poczuć się z tego powodu inne i niepowtarzalne, z jego własnymi charakterystycznymi cechami, które są szanowane przez innych;

>    nauczyć szacunku i uznania dla wartości innych ludzi;

133 □