DSC00604

GRUPA LITERACKA A MODEL POEZJI 219

3. W pięciopiętrowych domach — trzypokojowe ojczyzny.

Władcy w brudnych szlafrokach: cezarzy krzeseł i szaf.

Krajobraz łóżek i stołów. Lampa: słońce stęchlizny.

Rządzą rodzinne ustawy: — zbiór niepisanych praw.

Godne i sute biesiady: mięsa, jarzyny, owoce.

Nóż po tarczy talerza zgrzytnie i spłynie jak grot.

Woda w śnieżnych ustępach jak źródło skalne bulgocze.

Z ciał wyciekają uśmiechy, łzy, uryna i pot.

4. Tu, gdzie na szybie ogłoszenie:

—    udzielam lekcji francuskiego —

w małym sklepiku wieczór drzemie

na smutnej skrzynce z kartoflami.

Wciąż tutaj wracam, po co — nie wiem,

przecież nikogo tutaj nie znam;

—    Biega Dorotka wkoło płotka —

Dzieci się bawią w szarym niebie.

Nie ulega wątpliwości, że każdy z tych fragmentów rozpoznany zostanie jako realizacja zasad poetyki skamandry-ckiej, jako wiersz skamandrycki. Tutaj wszakże wypada się przyznać do małej mistyfikacji: żadna ze strof nie wyszła spod pióra członka grupy, więcej — między czasem publikacji pierwszego i ostatniego fragmentu minęło bez mała pięćdziesiąt lat. Pierwszy — Leonarda Podhorskiego-Okołowa pochodzi sprzed I wojny światowej¹⁶, drugi — Gabriela Karskiego opublikowany został w połowie lat dwudziestych¹⁷, trzeci (pióra Swiatopełka Karpińskiego) — w połowie lat trzydziestych¹⁸, czwarty zaś został napisany przez przedstawiciela pokolenia „Współczesności’' i opublikowany pod koniec lat pięćdziesią-

w L. Podhorski-Okołów, Chant d’automne, z tomu: Słoneczny śmiech (1912), cytuję za Wyborem poezji. Warszawa 1960, s. 38.

« G. Karski, Odejście, z tomu: Gra (1924), cytuję za Poezjami wybranymi, Warszawa 1956, s. 39.

i» s. Karpiński, Mieszczański poemat, z tomu pod tym tytułem (1935), cytuję ze zbioru: Poezje i satyry, Warszawa 1961, s. 98.