DSC05823 (2)

Stanisława Mihilewicz

Zaburzenia na tle lękowym u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD) i ich zdrowych rówieśników w środowisku szkolnym

Zaburzenia lękowe

Według teorii biologicznej udział w doświadczeniu lęku ma jeden z układów mózgowych — miejsce sinawe części układu limbicznego (ciało migdałowate) i kora przedczołowa. W momencie zagrożenia układ ten hamuje te zachowania i np. zatrzymuje człowieka w miejscu, wywołuje strach oraz przewiduje przebieg najbliższych wydarzeń. W tych zaburzeniach lękowych pobudzenie tego układu bywa ciągłe. Warto wspomnieć, że istnieje zjawisko neurofizjologiczne zwane jako wzniecanie polegające na obniżeniu się progu następnego pobudzenia, otwierając „przetarte” szlaki w wielokrotnie pobudzonych neuronach.

Zwolennicy teorii poznawczej w zaburzeniach lękowych rozpatrują problem braku kontroli i nieprzewidywalności. W tym przypadku pacjenci nie mają wpływu na ważniejsze wydarzenia w swoim życiu i czują, że może im się coś złego zdarzyć. Inni badacze rozważają rolę nieadaptacyjnych myśli. W zaburzeniach lękowych może być podejrzenie, że „każdą nieznaną sytuację należy uważać za niebezpieczną”. Powracanie tych myśli prowadzi do obaw i lęku. (M. Se-ligman, E. Walker, D. Rosenhan 2003, s. 221).

W latach siedemdziesiątych XX wieku problemy dotyczące zaburzeń lękowych w połączeniu z depresją i dysfunkcjami seksualnymi zaliczano do nerwic.