DSC06295

Igi Czytając Mickiewicza

nych, na subtelną grę jednozgłoskowych i wielozgło-skowych słów, na trudno wymierne, a jednak wszędzie obecne prawo kontrastu, wreszcie na związek dźwięku z odcieniem znaczeń logicznych i emocjonalnych słowa i słów. Wszystko się jednoczy w tym utworze, który — jeśli ten termin znaczy najwięcej — jest poezją integralną.

A wymowa jego ludzka? Jest to zaiste ostatni wiersz poety, pożegnanie się i z poezją, i burzliwym życiem, z życiem, które było tak pełne i nadzwyczajne, że go poeta nie przetwarzał, zapisywał je tylko — i tak powstawała jego liryka. Tak powstał i ten płacz-wiersz czy wiersz-płacz. Choć wiem i wiedziałem, że nie był to wiersz z datą najpóźniejszą, że nie jest to utwór Mickiewicza chronologicznie ostatni, przyjmowałem go zawsze w swoim odczuciu jako słowo końcowe, najbliższe milczeniu. Jak napis ułożony na kamień grobowy, napis mówiący prawdziwie i najkrócej wszystko o życiu człowieka i poety.

1948

2 AL

ROZRZUTNIE. A