DSC06388 (2)

98 R. Kotlińskj, E. RCiule

98 R. Kotlińskj, E. RCiule

L MODUTBA

Fot. 4.4. Struktura plamista osadów krzemionkowych w próbnikach Multicorera.

iiitsss

A, B, C, F - sejsmokompleksy

Rys. 4.36. Profil wiercenia nr 159 skorelowany z wynikami profilowania sejsmoakustycznego Źródło: Kotliński na podstawie danych IOM.

wapienne, w odróżnieniu od krzemionkowych, odznaczają się wyraźnie niższą wilgotnością, wyższą gęstością szkieletu gruntowego, wyższą wartością pH rzędu 8,0, przy Eh + 600. Zawartość Si0₂ w zasadzie nie przekracza 7%, a AI2O3 — 1%. Cechują się one obniżoną zawartością Zn,

Fe, Co, V, Mn. W południowej części strefy osady te zwykle odsłaniają się na lokalnych wyniesieniach dna, odsłoniętych w wyniku procesów erozji. Na osadach wapiennych z niezgodnością kątową zalegają brunatne iły pela-giczne. muły radiolariowe lub iły zeolitowe wieku późno-mioceń-sko-plejstoceńskiego. Osady te koreluje się z sejsmokompleksem (A)², stanowiącym górne ogniwo tej formacji [Jubko i in., 1990].

Występują w nich odcinki z zaburzeniami bioturbacyjnymi oraz zaznaczają się niezgodności kątowe lamin. Osady te spotykamy w rejonie Wypiętrzenia Wschodniopacyficznego.

Osady krzemionkowe, głównie muły radiolariowe, wykazują barwy w odcieniach od jasno-żółto-brunatnych do brunatno-żółtych oraz jednorodną, rzadziej plamistą, strukturę. Przeważające składniki frakcji mułkowych stanowią bio-klasty. Udział Si02_lunorf w zależności od typu osadu waha się od 8 do 20%. Charakterystyczną cechą jest obecność mikrokonkrecji, które występują w ilościach do 5%. Zawartość C_org. wynosi średnio 0,32%. W osadach tych zaznacza się wyraźne obniżenie korelacji pomiędzy Mn i Fe oraz Ni, Cu, Co z Fe, co w odniesieniu do Cu i Ni związane jest ze zmianą źródła ich dostarczania. Osady te z reguły występują na powierzchni dna, w obrębie lokalnych zagłębień, a ich pH wynosi średnio 7,8, przy Eh +565. Brak osadów plio-ceńskich w części południowo-wschodniej związany jest z intensywnymi procesami rozmywania. Tak więc, we wschodniej części strefy C rion-Clipperton, na powierzchni dna odsłania, się osady wieku oligoceńsko-mioceńskiego, na zachodzie lokalnie osady kredowe lub paleo-ceósko-eoceńskie. Zachodnia część obszaru osiągnęła poziom kompensacji węglanu wapń w końcu okresu gómokredowego, gdyż w v, rceniu DSDP nr 163 wapienie pelagiczne wie gómokredowego zamieniają się w mastryc z osadami krzemionkowymi. W wierceniac

DSDP nr 163 i 161 osady krzemionkowe wykazują wiek eoceński. Tylko w wierceniu DSDP nr 162 obok osadów krzemionkowych występują także osady wapienne.

Na Oceanie Atlantyckim wiercenia DSDP rozmieszczone są bardzo nierównomiernie, a więk-