DSCF0084

122 Wielka masakra kotów

swej sypialni, wilgotnej i wystawionej na przeciągi przybudÓM w rogu podwórza. Wydarzenia opowiedziane zostały w trzeciej _0s' bie, z perspektywy Jerome'a:

Jest on tak zmęczony i tak bardzo potrzebuje odpoczynku, ^ buda ta wydaje się mu pałacem. Nareszcie prześladowania i udręka których doznawał przez cały dzień, dobiegły końca i teraz może odpo. cząć. Ale nie, jakieś szatańskie koty przez całą noc odbywają sabat czarownic, robiąc przy tym tyle hałasu, że okradają go z tego krótkie, go czasu odpoczynku przysługującego uczniom, zanim czeladnicy zaczną schodzić się wcześnie rano następnego dnia do pracy i będą domagać się wpuszczenia ich do środka, dzwoniąc uporczywie piekielnym dzwonem u bramy. Wtedy chłopcy muszą wstać, przejść przez podwórze, drżąc z zimna w swoich nocnych koszulach, aby otworzyć drzwi. A czeladnicy nigdy im nie popuszczą. Cokolwiek byś robił, zawsze powiedzą, że tracą przez ciebie czas, i zawsze będą cię traktować jak bezużytecznego lenia. Wzywają Leveille'a. Rozpal ogień pod kotłem! Przynieś wodę do koryt! To prawda, że prace te powinny być wykonywane przez początkujących uczniów mieszkających w swoich domach, ale ci nie przychodzą do pracy przed szóstą czy siódmą. Zatem wszyscy są już zajęci pracą - uczniowie, czeladnicy, wszyscy z wyjątkiem mistrza i jego żony - tylko oni zażywają jeszcze słodkiego snu. Sprawia to, że Jerome i Leveillć są zazdrośni. Postanawiają, że nie będą jedynymi, którzy cierpią: chcą, by ich mistrz i jego żona towarzyszyli im w tym. Ale jak by to załatwić?

Leveille ma niezwykły talent naśladowania głosów i najmniejszych gestów wszystkich wokół niego. Jest idealnym aktorem; to jest jego faktyczna profesja, której nauczył się w drukarni. Potrafi też doskonale naśladować odgłosy wydawane przez psy i koty. Postanawia wspiąć się na dach i przejść górą aż do rynny sąsiadującej z sypialnią bourgeois i jego żony. Stamtąd będzie mógł ich zaatakować Salwą kociego miauczenia. Zadanie to nie sprawi mu trudności: jest synem dekarza i potrafi wspinać się po dachach niczym kot.

Nasz strzelec na dachu poradził sobie tak dobrze, że zaalarmowane zostało całe sąsiedztwo. Krążą pogłoski, że może to mieć coś wspólnego z czarami, a koty są na usługach kogoś rzucającego urok. Sprawą powinien zająć się ksiądz, który jest bliskim przyjacielem ro-diiny i spowiednikiem Madame. Od tej pory nikt już nie może spać.

Leveille odgrywa sabat także kolejnej nocy i jeszcze kolejnej. Gdybyście go nie znali, bylibyście przekonani, że jest czarownikiem. Wreszcie mistrz i jego żona nie mogą już dłużej tego znieść. „Powiedzmy lepiej chłopcom, by pozbyli się tych wrednych zwierzaków”, postanawiają. Madame wydaje im polecenie, zaklinając ich, by nie przestraszyli la grise. Tak nazywa swoją kotkę.

Pani namiętnie kochała koty. Wielu mistrzów drukarskich też je uwielbia. Jeden z nich trzymał dwadzieścia pięć kotów. Zlecił, by namalowano ich portrety, i karmi je pieczonym drobiem.

Polowanie już zorganizowano. Uczniowie postanawiają dokładnie przeczesać okolicę; dołączają do nich czeladnicy. Mistrzowie kochają koty, dlatego oni muszą je nienawidzić. Jeden uzbraja się w pręt z prasy drukarskiej, drugi w kij z suszarni, inni w kije od szczotek. Rozwieszają worki w oknach na strychu i składziku, by w ten sposób wyłapać koty, które próbowałyby uciec, wyskakując na zewnątrz. Uzgodniono, kto będzie naganiał; wszystko jest przygotowane. Leve-illć i jego towarzysz Jerome przewodniczą fecie, każdy z nich uzbrojony w żelazny pręt z drukarni. Przede wszystkim kierują swój atak na la grise, kotkę należącą do Madame. Leveille ogłuszył ją szybkim uderzeniem po nerkach, a Jerome ją dobił. Następnie Leveille wepchnął ciało kotki do rynny, bo nie chcieli być przyłapani: była to poważna sprawa, morderstwo, które trzeba było zataić. Mężczyźni wywołują przerażenie na dachach. Ogarnięte paniką koty rzucają się prosto do worków. Niektóre zabijane są od razu. Inne skazane są na powieszenie, ku uciesze wszystkich w drukami.

Drukarze umieją się śmiać; to ich jedyne zajęcie.

Egzekucja za chwilę się rozpocznie. Wyznaczają kata, zastęp strażników, nawet spowiednika. Następnie ogłaszają wyrok.

Tymczasem nadchodzi pani domu. Jakże jest zaskoczona, widząc tę krwawą egzekucję! Wydaje okrzyk; a następnie głos więźnie jej w gardle, bo wydaje się jej, że widzi la grise, i jest przekonana, że taki los spotkał jej ulubioną kicię. Robotnicy zapewniają ją, że nikt nie byłby zdolny do takiej zbrodni: mają zbyt wiele szacunku do swoich państwa.

Nadchodzi bourgeois: „O, wy nicponie - mówi. - Zamiast pracować, zabijają koty”. Madame zwraca się do Monsieur: „Ci podli ludzie nie mogą zabić swoich panów, więc zabili moją kicię. Nie można jej nigdzie znaleźć. Szukałam la grise wszędzie. Musieli ją powiesić”. Wy-I daje się jej, że cała krew wszystkich pracowników drukarni nie wy-