DSCN6443 (Kopiowanie)

...•tur mrtrpn,

Biologia - hr/*v

Imago ma długość do 20 metrów(!). ale gdy w jelicie u lego samego osobnika występuje wefc tasiemców, są one małe, czasem nic większe niż 4 cm. Główka jest wydłużona i po bokach posiada dwie bruzdy przyssawkowe, służące jako narządy czcpne. Strobila zbudowana jest z członów, których liczba dochodzić może do 4 tysięcy. Jeden bruzdogłowiec składa dziennic ponad milion jaj, które wydalane są z kałem.

Tasiemiec ten ma bardzo ciekawy cykl rozwojowy (ryc. 7-94). Rozszyfrowanie tego cykli w 1917 r. zawdzięczamy głównie dwom Polakom: Janickiemu i Rozcnowi. Jajo bnizdogłowca musi trafić do wody, gdzie wykluwa się urzęsiona larwa, zwana koracidium. Nie pobiera ona pokarmu; pływa w wodzie i ginie w ciągu kilku dni, o ile nie zostanie połknięta przez skorupiaka z rzędu widłonogów - np. przez oczlika. Oczlik iest pierwszym żywicielem pośrednim bruzdoylowca. Wjep ciele z koracidium uwalnia się onkosfera i przekształca się w następną postać larwalną: nrocerkrtfrl Teraz oczlik musi zostać spożyty przez drugiego żywiciela pośredniego, jakim jest ryba kostnoszkieletowa (np. okoń, szczupak, jazgarz). W mięśniach ryby proccrkoid przekształca sję w następną postać rozwojową -plerocerkold. Ma on długość 0,4 - 5 cm i może przeżyć w ciele ryby kilkanaście lat. Nic zmienia się również wówczas, gdy dana ryba zostanie spożyta przez inną (mamy tu do czynienia ze zjawiskiem tzw. pasożytnictwa paratcnicznego). Dopiero gdy ryba zjedzona będzie przez żywiciela ostatecznego, np. człowieka, niedźwiedzia czy fokę, plerocerkoid w jelicie w ciągu 2-5 tygodni przekształca się w postać dorosłą, która może pasożytować w przewodzie pokarmowym kilkadziesiąt lat. Zakażenie bruzdogłowcem określamy mianem difvlohotriozv. Przejawia się ona zazwyczaj chudnięciem przy znacznie nasilonym apetycie, czasem bólami brzucha, nudnościami, często także niedokrwistością (anemią).

Liczba znanych gatunków tasiemców przekracza 4500. Pasożytują one w organizmach bardzo wielu zwierząt. Na przykład blisko spokrewniony z bruzdogłowcem szerokim rzemieniec (Ligula inteslina/is) ma również dwóch żywicieli. Wylęgające się z jaja koracidium połykane jest przez orlika, gdzie powstaje procerkoid. Po spożyciu oczlika przez rybę (leszcza, karpia) w jej jama: ciała rozwija się plerocerkoid, przypominający nieraz budową dorosłego tasiemca (osiąga długość I metra i szerokość 1,5 cm), lecz niezdolny do rozmnażania płciowego. Dopiero po spożyciu ryby przez ptaka lub ssaka w jego jelicie rozwija się postać imago.

Znane są także tasiemce jednoczłonowe - np. rodzaj Amphilina. Ich larwy, odpowiadające stopniem rozwoju onkosferom, nazywane są likoforami. Likofora posiada 10 haczyków (a nic 6, jak onkosfem) i trafia do ciała żywiciela pośredniego, którym jest skorupiak z rzędu obunogów (Amphipoda), najczęściej kiełż. Natomiast żywicielami ostatecznymi tasiemców tego rodzaju są rybyjesiotrowatt

7.4.6-3.3. Typ: Wstężniaki lub Wstężnice (Nemertea, Nemertini)

otwór ryjka pradMfMk

otwór gębo*

jelito

(anwitikoM

pochwę

ryjkowe

Do niedawna zaliczane były jako oddzielna gromada do płazińców.

— odbyt

Ryc. 7r9$. Schemat bwWf wstęłmey (JO).

Wstężniaki liczą około 550 gatunków, zamieszkujących niemal wyłącznie morza (znamy dwa gatunki słodkowodne). Są to zwierzęta robakowatego kształtu, nieczłonowane, o długości od kilku milimetrów do kilkunastu metrów, niejednokrotnie pięknie ubarwione. Nie są pasożytami (z wyjątkiem trzech gatunków, pasożytujących na skrzelach krabów) i nie mają znaczenia gospodarczego, jednak z punktu widzenia zoologii stanowią ważną grupę ewolucyjną. Są to bowiem najprostsze zwierzęta o narządowym poziomie organizacji (a zatem o wyraźnie zróżnicowanych układach, zbudowanych z narządów).

Schemat budowy wstężniaka ilustruje ryc.7-9S. Skóra wstężnic pokryta jest rzęskami i zaopatrzona w gruczoły; wraz ze znajdującymi się pod nią mięśniami tworzy wór skómo-mlfśnlowy. W przedniej części