DSC14

Wstęp. Miejsce fizjografii urbanistycznej wśród nauk przyrodniczych

Fizjografia urbanistyczna jest jedną z najmłodszych dyscyplin wśród nauk geograficznych, jej początki przypadają na lata trzydzieste ubiegłego wieku. Wyłoniła się ona z geografii fizycznej i jest uznawana za jej część. Nazwę - fizjografia urbanistyczna -wprowadzili w 1935 r. Z.S. Różycki, który użył jej w opracowaniu warunków przyrodniczych do Planu rozwoju Otwocka i Wielkiej Warszawy oraz J. Chmielewski i Sz. Syrkus (1934), autorzy pracy Warszawa funkcjonalna. Fizjografia urbanistyczna jest silnie powiązana z ekologią ogólną i ekologią człowieka oraz geologią inżynierską (ryc. 0.1).

Fizjografia urbanistyczna wypracowała własne metody badań, ale korzysta też z osiągnięć innych dyscyplin geograficznych i nauk przyrodniczych (ryc. 0.2). Ma utrwalone związki ze specjalnościami geografii fizycznej: geomorfologią, hydrografią, klimatologią, gleboznawstwem, a zwłaszcza z kompleksową geografią fizyczną. Jej relacje z geo-techniką wynikają z badań podłoża budowlanego. Polskie Normy (PN) są podstawą przy określeniu właściwości gruntów, do których odnoszą się opisy fizjograficzne. Fizjografia urbanistyczna dostarcza urbanistyce i architekturze głównych danych o cechach środowi-

Ryc. 0.1. Związki fizjografii tirbanUiyć/jioJ t naukami przyrodniczymi