DSC34

44    2. Rozwój fizjografii urbanistycznej

2.9. Rozszerzenie opracowań na obszary wiejskie

W 1957 r. opublikowano instrukcję do sporządzania opracowali fizjograficznych, która podtrzymała wykonywanie trzech rodzajów opracowali, ale z wyraźnym zaleceniem zwiększenia szczegółowości badań komponentów środowiska. Instrukcja przewidywała wykonywanie opracowań dodatkowych o charakterze fizjograficznym, nazywanych studium przeobrażeń przyrody. W myśl instrukcji miały byó wykonywane opracowania dla wybranych wsi i obszarów ruralistycznych. Do tej tematyki nawiązywała praca Romana Racinowskiego (1987).

Zaleceń wytycznych „Geoprojektu” nie wprowadzono w pełni do planów i opracowań fizjograficznych, co opóźniło o wiele lat przygotowanie materiałów do ogólnych planów perspektywicznych i studiów nad możliwościami rozwoju przestrzennego miast i osiedli, a także obszarów wiejskich.

2.10. Opracowanie metodyki badań

W kolejnych latach poszerzono zakres tematyczny dokumentacji fizjograficznej. Ustalono, że na każdym etapie planowania przestrzennego i przy podejmowaniu decyzji lokalizacyjnych konieczna jest znajomość środowiska przyrodniczego. W dokumentacji należało zawrzeć dane o cechach środowiska i procesach w nim zachodzących. Ocena kompleksowa powinna pomóc wyróżnić obszary predysponowane do pełnienia określonych funkcji w organizmie miejskim. Ustalono, że zasięg opracowania ma wykraczać poza granice administracyjne oraz że należy wyjaśniać istotne dla planów zagadnienia w szczegółowych opracowaniach. Były one nazywane opracowaniami problemowymi.

Opracowania uzupełniające, czyli hipotezy fizjograficzne, miały za zadanie prognozę cech środowiska przyrodniczego oraz zmian powstałych w wyniku przeprowadzenia robót technicznych. Dotychczasowe prace z zakresu geologii inżynierskiej, geologii surowcowej i hydrogeologii miały być podporządkowane normom i przepisom Centralnego UrjędtrGeologiilCUG).

' W 1961 rjiłtazała się Ustawa o planowaniu przestrzennym^,3. Wiązała ona ściślej planowani? gospodarcze z planami zagospodarowania przestrzennego opartymi na badaniach środowiska przyrodniczego. Ustalono też hierarchię planów: od planu krąjowego, przez regionalny, po miejscowy. W 1961 r. stwierdzono także, że istnieje potrzeba sporządzania opracowań obszarów ruralistycznych w myśl ustawy z tego roku.

Zgodnie z duchem nowej ustawy o planowaniu przestrzennym opracowano także /«-strukejf fizjogrąflcuuj (Różycka 1962). Według niej, w związku z wprowadzonymi zmianami administracyjnymi, opracowania fizjograficzne ogólne miały obejmować powiaty

•* (/auM o plmammm prtfturzennym uchwalona pnu Sfjin 31 styenua 1961 f