DSC32

42    2. Rozwój fizjografii urbanistycznej

Ryc. 2.5. Poziomy planowania a szczegółowość badali fizjograficznych (wg Leśniaka 1985)

Opracowania szczegółowe przedstawiano w skalach: 1:5000, 1:2500, 1:1000. Do tego rodzaju opracowania wykonywano zazwyczaj cztery mapy charakteryzujące warunki środowiska przyrodniczego:

- mapę rzeźby przedstawiającą morfologię, z uwypukleniem morfometrii, morfoge-nezy i morfochronologii;

O mapę warunków geologiczno-gruntowych;

% mapę warunków wodnych, przedstawiającą oprócz wód powierzchniowych także pierwszy poziom wody podziemnej w hydroizobatach w postaci tzw. mapy warstwy suchej;

J- mapę warunków klimatycznych, których charakterystykę poszerzano w zależności od celu opracowania.

Rozpoznanie warunków geologiczno-gruntowych prowadzono do głębokości 5 m, z podaniem rodzajów gruntów występujących na powierzchni i na głębokości 2 m. Obowiązywało ustalenie orientacyjnych dopuszczalnych obciążeń jednostkowych na grunt.

W kwietniu 1953 r. powołano Komitet do Spraw Urbanistyki, który koordynował prace przygotowawcze i kompletowanie materiałów do planów zagospodarowania przestrzennego jednostek osadniczych i pojedynczych lokalizacji¹¹.

W 1953 r. „Geoprojekt" zorganizował pierwszą konferencję z udziałem urbanistów, podczas której szeroko dyskutowano problemy rodzaju i zakresu opracowań fizjograficznych. Ustalono m.in., że celem badań i analiz fizjograficznych jest dostarczenie materiałów o środowisku przyrodniczym do planów zagospodarowania przestrzennego oraz projektów wstępnego uzbrojenia terenu, a więc infrastruktury technicznej, komunikacyjnej, ka-

m w kwicuwi 1933 r. powołano Komitet tło Spraw Urbanistyki 1 Architektury (KU A). W czerwcu lwa) f hBmum przemianowany na Komitet Budownictwa, Urbanistyki i Architektury, który funkcjom*¹ tsalde IfMr,