DSC22

2

Rozwój fizjografii urbanistycznej

I 2.1. Początki planowania przestrzennego i urbanistycznego w Polsce

Fizjografia urbanistyczna przez urbanistykę jest związana z planowaniem prostmu nym. Początki planowania przestrzennego w Polsce wiążą się z uzyskaniem niepodległości w 1918 r. Plany były niezbędne do ujednolicenia struktury organizacyjnej nowe go państwa, zintegrowania terytorium kraju w nowych, zmienionych granicach, odbodo wy i rozbudowy miast zniszczonych działaniami wojennymi.

Stosunkowo najwięcej trudnych problemów należało rozwiązać w miastach, które wkraczały w fazę uprzemysłowienia. Konieczność prawidłowego ukierunkowana ich rozwoju stała się zasadniczym bodźcem ukonstytuowania się Towarzystwa Urbanistów Polskich (TUP)¹. Była to jedna z pierwszych na świecie organizacji fachowych. «tai piająca przedstawicieli wielu zawodów, którym bliskie były zagadnienia zagospodarowania miast i planowania ich rozwoju.

Organizację tę, mimo interdyscyplinarnego charakteru, w większości tworzyli urbaniści i architekci, wykształceni na politechnikach: Lwowskiej i Warszawskiej. Działalność TUP przejawiała się w inicjowaniu prac związanych z problematyką miejską, formułowaniu postulatów dotyczących kształtowania zabudowy i zagospodarowania miast zgodnie z wymogami nowoczesnej urbanistyki i architektury, a także w popularyzowaniu światowych osiągnięć w tej dziedzinie. Prowadzona przez TUP akcja uporządkowania spraw zagospodarowania przestrzennego miast była szeroko zakrojona i dobrze zorganizowana, pozostawała jednak w sferze propozycji i postulatów. Wynikało to ze społecznego charakteru lej organizacji, a co za tym idzie, pozbawienia jej działań mocy obowiązującego prawa.

2.2. Powstawanie planów miejscowych

Zahamowanie żywiołowego rozwoju miast, ograniczenie spekulacji gruntami miejskimi oraz zapobieganie pogłębianiu się dysproporcji w standardzie zabudowy poszcze-

‘ Powstało ono z inicjatywy I pod kierunkiem wybitnego architekta Oskara Sosnowskiego w 1923 r.